ບໍ່ມີຫຍັງເປັນຕາຢ້ານຫຼາຍສຳລັບຄູສອນພາສາອັງກິດ (ຍົກເວັ້ນບາງທີໄວຍະກອນຜິດ) ໄປກວ່າການສົນທະນາຂອງນັກຮຽນທີ່ບໍ່ມີການສົນທະນາຕົວຈິງເກີດຂຶ້ນ. ເຈົ້າຮູ້ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້າກ່ຽວກັບ. ນັກຮຽນຄົນໜຶ່ງຍົກມືຂຶ້ນຕະຫຼອດ. ນັກສຶກສາແບ່ງປັນ. ຄວາມງຽບ. ໂບກມືຫຼາຍຂຶ້ນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ນັກຮຽນເວົ້າບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄໍາຄິດຄໍາເຫັນຫຼືຫົວຂໍ້ທີ່ຜ່ານມາ. ມັນເຈັບປວດ. ແລະມັນບໍ່ແມ່ນການສົນທະນາ! ເຈົ້າເຄີຍເຫັນຜູ້ໃຫຍ່ຍົກມືຂຶ້ນຢູ່ສະໂມສອນປຶ້ມ, ງານປະຊຸມ, ຫຼືໂຕະອາຫານຄ່ຳບໍ? ບໍ່. ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈຶ່ງສອນນັກຮຽນຍົກມືຂຶ້ນ? ໂດຍສະເພາະໃນລະຫວ່າງການສົນທະນາ? ມັນບໍ່ເຮັດວຽກ. ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຍົກມືຢູ່ໃນຫ້ອງຮຽນຂອງຂ້ອຍ. ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນ ແລະສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຕໍ່ໄປ.

ການຕົວະ: ເມື່ອເຂົາເຈົ້າມາຮອດຫ້ອງຮຽນ, ນັກຮຽນຮູ້ວິທີການສົນທະນາ.

ຄວາມຈິງ: ນັກຮຽນຂອງພວກເຮົາຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຮົາສອນເຂົາເຈົ້າວິທີການມີ. ການສົນທະນາ.

ພວກເຮົາສ້າງສົມມຸດຕິຖານຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບນັກຮຽນຂອງພວກເຮົາ. ພວກ​ເຮົາ​ເວົ້າ​ສິ່ງ​ຕ່າງໆ​ກັບ​ຄູ​ອາ​ຈານ​ຢູ່​ໃນ​ຫ້ອງ​ໂຖງ​ເຊັ່ນ, “ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຄິດ​ວ່າ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮຽນ​ຮູ້​ປີ​ກາຍ​ນີ້?” ນັກຮຽນຊັ້ນກາງຄວນຮູ້ວິທີສົນທະນາບໍ? ຂ້ອຍ​ກໍ​ຄິດ​ແນວ​ນັ້ນ. ຂ້ອຍຜິດ. ຈຸດ​ຫັນ​ປ່ຽນ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຕອນ​ບ່າຍ​ມື້​ໜຶ່ງ, ມີ​ນັກ​ຮຽນ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ມາ​ຫຼັງ​ຈາກ​ໂຮງ​ຮຽນ. ນາງໄດ້ແບ່ງປັນວ່າ, "ເມື່ອທ່ານເວົ້າວ່າພວກເຮົາຈະສົນທະນາການອ່ານ, ຂ້ອຍບໍ່ແນ່ໃຈວ່າເຈົ້າຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດຫຼືຂ້ອຍຄວນເຮັດແນວໃດ." ມັນເປັນຊ່ວງເວລາ “ah-ha”. ຂ້ອຍໄດ້ຂໍໃຫ້ນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍເຮັດບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສອນເຂົາເຈົ້າຕົນເອງ. ມັນຄືກັບວ່າຂ້ອຍບອກເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຮັດຄ່ໍາແຕ່ບໍ່ໃຫ້ສູດອາຫານໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ປ່ຽນວິທີສອນພາສາອັງກິດ. ກ່ອນທີ່ພວກເຮົາຈະສົນທະນາກ່ຽວກັບອຸປະກອນວັນນະຄະດີ, ການພັດທະນາຕົວລະຄອນ, ແລະວ່າເປັນຫຍັງຜູ້ຂຽນອາດຈະໃຊ້ flashback, ຂ້ອຍຈໍາເປັນຕ້ອງສອນວິທີການຟັງ, ສ້າງແນວຄວາມຄິດຂອງແຕ່ລະຄົນ, ຖາມຄໍາຖາມທີ່ຈະແຈ້ງ, ແລະປະຕິເສດດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບ.

ການຕົວະ: ນັກຮຽນ ອອກຈາກໂຮງຮຽນເພື່ອກຽມພ້ອມສໍາລັບ "ໂລກແຫ່ງຄວາມເປັນຈິງ."

ຄວາມຈິງ: ໂຮງຮຽນສາມາດກະກຽມນັກຮຽນສໍາລັບສິ່ງຕໍ່ໄປ, ແຕ່ວັດທະນະທໍາຂອງພວກເຮົາຕ້ອງປ່ຽນແປງ.

ຂ້ອຍອາດຈະມີບັນຫາເລັກນ້ອຍສໍາລັບເລື່ອງນີ້. ຫນຶ່ງ. ແຕ່ຕົວຈິງແລ້ວຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າ ສິ່ງທີ່ ພວກເຮົາສອນແມ່ນສໍາຄັນທີ່ສຸດ. ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າ ວິທີ ພວກເຮົາສອນມັນເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ. ວິທີການສົນທະນາກາຍເປັນສິ່ງສໍາຄັນຫຼາຍກ່ວາວ່າພວກເຮົາຄວນຈະອ່ານ ເພື່ອຂ້າ Mockingbird ຫຼື Romeo ແລະ Juliet . ທໍາອິດ, ມັນບໍ່ສະບາຍແທ້ໆ. ພວກເຂົາຕ້ອງ "ຖອດຖອນ" ຫຼາຍ. ນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍມີເງື່ອນໄຂຫຼາຍທີ່ຈະຍົກມືຂຶ້ນເມື່ອຂ້ອຍຂໍໃຫ້ພວກເຂົາຢຸດ, ເຂົາເຈົ້າເຮັດບໍ່ໄດ້. ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າ scaffolded ຂະບວນການ. ພວກເຮົາໃຊ້ບານ tennis. ນັກຮຽນທີ່ກຳລັງເວົ້ານັ້ນມີລູກບານ, ແລະຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າຕ້ອງ “ອ່ານຫ້ອງ” ແລະພາສາກາຍຂອງໝູ່ຮ່ວມຫ້ອງຮຽນ ກ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະໂຍນບານໃຫ້ຄົນອື່ນ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ວິ​ດີ​ໂອ​ຂອງ​ການ​ສົນ​ທະ​ນາ​ແລະ​ຂໍ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ອະ​ທິ​ບາຍ​ວ່າ​ການ​ສົນ​ທະ​ນາ​ເປັນ​ແນວ​ໃດ​ແລະ​ສຽງ​ຄ້າຍ​ຄື​. ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ຮ່ວມ​ກັນ​ສ້າງ​ມາດ​ຖານ​ການ​ສົນ​ທະ​ນາ​ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ຫມາຍ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາມາກັບ:

ພວກເຮົາໃຊ້ເງື່ອນໄຂທີ່ສ້າງຮ່ວມກັນນີ້ໄດ້ທຸກເວລາທີ່ພວກເຮົາຕິດ. ມັນຍາກແທ້ໆ. ມີຫຼາຍຄັ້ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຖາມວ່າ ເຮົາສາມາດກັບໄປຍົກມືໄດ້ບໍ? ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເຮັດແນວໃດ. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍຈະຢຸດຊົ່ວຄາວແລະເຕືອນພວກເຂົາວ່າ, ເຊັ່ນດຽວກັບສິ່ງອື່ນ, ການຮຽນຮູ້ສິ່ງໃຫມ່ແລະການເຮັດສິ່ງທີ່ແຕກຕ່າງກັນຕ້ອງໃຊ້ເວລາ. ມີຫຼາຍຄັ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເດົາດ້ວຍຕົນເອງ. ຂ້ອຍເສຍເວລາບໍ? ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຜ່ານຫຼັກສູດໄວເທົ່າທີ່ເຮົາເຄີຍເຮັດ. ເພື່ອນຮ່ວມງານຫຼາຍຄົນຂອງຂ້ອຍໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນ, ແຕ່ຄົນອື່ນຮູ້ສຶກວ່າຖືກຂົ່ມຂູ່ໂດຍທາງເລືອກນີ້. ມັນຄືກັນກັບພໍ່ແມ່. ບາງຄົນໄດ້ຮັບມັນ. ຄົນອື່ນບໍ່ໄດ້. ບາງທີນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວ່າການປ່ຽນແປງໃນໂຮງຮຽນແມ່ນຫາຍາກ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ. ພວກເຮົາຢ້ານທີ່ຈະລອງສິ່ງໃໝ່ໆ ຈົນເຮັດໃຫ້ເຮົາເຮັດແບບເດີມໆ ເຖິງແມ່ນວ່າຈະບໍ່ໄດ້ຜົນກໍຕາມ.

ການຂີ້ຕົວະ: ພວກເຮົາຂໍໃຫ້ນັກຮຽນຍົກມືຂຶ້ນເພື່ອສອນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ມີຄວາມອົດທົນ ແລະວິທີການຫັນປ່ຽນ.

ຄວາມຈິງ: ພວກເຮົາຢ້ານວ່າຖ້ານັກຮຽນບໍ່ຍົກມືຂຶ້ນ, ພວກເຮົາຈະສູນເສຍການຄວບຄຸມຫ້ອງຮຽນຂອງພວກເຮົາ.

ອາຈານຄົນໜຶ່ງເຄີຍບອກຂ້ອຍວ່າ, ຢ່າຍິ້ມຈົນຮອດວັນຄຣິສມາດ. ດັ່ງນັ້ນ, ຫຼັກສູດການຝຶກອົບຮົມຄູຂອງຂ້ອຍຈໍານວນຫຼາຍໄດ້ສຸມໃສ່ການຄຸ້ມຄອງຫ້ອງຮຽນ, ປົກກະຕິ, ແລະຂັ້ນຕອນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໂຕ້ຖຽງວ່ານີ້ບໍ່ສໍາຄັນ. ເຈົ້າມີເວລາຫຼາຍກວ່າທີ່ຈະສອນຖ້ານັກຮຽນຂອງເຈົ້າຮູ້ບ່ອນໃດ ແລະ ວິທີການມອບໝາຍໃຫ້ ແລະ ຈະເຮັດແນວໃດເມື່ອເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການອອກຈາກຫ້ອງຮຽນ ແລະ ໄປຫ້ອງນໍ້າ. ເສັ້ນລະຫວ່າງຫ້ອງຮຽນການຈັດການ ແລະການຄວບຄຸມແມ່ນມົວສະເໝີສຳລັບຂ້ອຍ. ແລະບໍ່ວ່າຂ້ອຍມີກົດລະບຽບຫຼາຍປານໃດໃນຫ້ອງຮຽນ, ຢ່າຍິ້ມຈົນກ່ວາວັນຄຣິດສະມາດບໍ່ເຄີຍໄດ້ຜົນ.

ຂ້ອຍມາຮູ້ວ່າສິ່ງທີ່ເຮັດຕາມປົກກະຕິ ແລະຂັ້ນຕອນເຮັດວຽກໄດ້ດີກວ່າເມື່ອຂ້ອຍຮ່ວມສ້າງມັນກັບນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍ. ເບິ່ງວ່າພວກເຮົາບອກນັກຮຽນຂອງພວກເຮົາແນວໃດ, ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຄິດເອງ. ແລະ​ພວກ​ເຮົາ​ຄາດ​ຫວັງ​ໃຫ້​ນັກ​ສຶກ​ສາ​ມີ​ການ​ສົນ​ທະ​ນາ​ໄດ້​ແນວ​ໃດ​ຖ້າ​ຫາກ​ວ່າ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ຮູ້​ຈັກ​ວິ​ທີ​ການ​ຄິດ​ສໍາ​ລັບ​ຕົນ​ເອງ? ການ​ຂໍ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຍົກ​ມື​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ໄດ້​ເຮັດ​ຫຍັງ​ນອກ​ຈາກ​ການ​ຈໍາ​ກັດ​ວິ​ທີ​ທີ່​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ສາ​ມາດ​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ໃນ​ຫ້ອງ​ຮຽນ. ພວກ​ເຮົາ​ທຸກ​ຄົນ​ມີ​ນັກ​ສຶກ​ສາ​ທີ່​ຮູ້​ສຶກ​ອາຍ​ເກີນ​ໄປ ຫຼື​ບໍ່​ສະ​ດວກ​ທີ່​ຈະ​ຍົກ​ມື​ຂຶ້ນ. ພວກ​ເຮົາ​ຍັງ​ມີ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ທີ່​ເປັນ​ຫ່ວງ​ຫຼາຍ​ກ່ຽວ​ກັບ​ເວ​ລາ​ທີ່​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ເອີ້ນ​ວ່າ​ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ທີ່​ຈິງ​ແລ້ວ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ຟັງ​ພວກ​ເຮົາ​ຫຼື​ຜູ້​ອື່ນ​. ຂ້ອຍສົນໃຈທີ່ຈະສອນນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ວິທີຄວບຄຸມການຮຽນຮູ້ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ວິທີການເປັນເຈົ້າຂອງມັນແທນທີ່ຈະເຮັດສໍາລັບເຂົາເຈົ້າ. ການສູນເສຍການຄວບຄຸມຫ້ອງຮຽນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງທີ່ບໍ່ດີສະ ເໝີ ໄປ. ມັນບໍ່ແມ່ນວຽກຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະບອກນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍວ່າຈະເຮັດແນວໃດ. ມັນເປັນວຽກຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະສອນເຂົາເຈົ້າ.

ການຕົວະ: ຖ້ານັກຮຽນບໍ່ສະບາຍ ຫຼື ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ພວກເຮົາຕ້ອງເຮັດໃຫ້ມັນງ່າຍຂຶ້ນ ຫຼື ແກ້ໄຂມັນ.

ຄວາມຈິງ: ນັກຮຽນຈະຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຄິດດ້ວຍຕົນເອງ ແລະ ພັດທະນາຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ ແລະຄວາມຢືດຢຸ່ນເມື່ອເຂົາເຈົ້າຕໍ່ສູ້.

ເມື່ອຂ້ອຍຢຸດພະຍາຍາມຄວບຄຸມການສົນທະນາ ແລະຫັນມັນໄປໃຫ້ນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍພົບວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຕໍ່ສູ້, ແຕ່ມັນເປັນການດີ້ນລົນທີ່ເກີດຜົນ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນບອກເຂົາເຈົ້າວ່າຈະເຮັດແນວໃດ ຫຼືອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເວົ້າ. ພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ຄິດອອກໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາໄປ. ພວກເຂົາຕ້ອງໃຊ້ໂອກາດ. ແລະໃນປີຕໍ່ໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນນັກຮຽນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຮຽນຮູ້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ມີຄຸນຄ່າຫຼາຍກ່ວາສິ່ງທີ່ simile ແມ່ນຫຼືວິທີການນໍາໃຊ້ semicolon ຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮຽນ​ຮູ້​ວິທີ​ຟັງ​ແລະ​ເວົ້າ​ກັນ​ໂດຍ​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ບອກ​ວິທີ. ພວກເຂົາເຈົ້າກໍາລັງພັດທະນາຄວາມຫມັ້ນໃຈແລະຄວາມຢືດຢຸ່ນ. ຂ້ອຍສາມາດນັ່ງຄຽງຂ້າງເຂົາເຈົ້າ ແລະມີສ່ວນຮ່ວມຫຼາຍກວ່າການຄວບຄຸມ. ເຂົາເຈົ້າຢຸດຫັນມາຫາຂ້ອຍ ແລະເລີ່ມຫັນໜ້າຫາກັນ.