আন বহুতে হতাশাত চাকৰি এৰি দিয়াৰ সময়ত মই কিয় শিক্ষকতালৈ ঘূৰি আহিলোঁ - আমি শিক্ষক
বিষয়বস্তুৰ তালিকা
যোৱা তিনি বছৰত শিক্ষকৰ গণ পলায়ন হৈছে। শিক্ষাবিদসকলে চাকৰি এৰি দিয়াৰ বহু কাহিনী আমি দেখিবলৈ পাওঁ আৰু এই বৃত্তিটো কেনেকৈ বিষাক্ত। কিন্তু প্ৰত্যাহ্বানৰ মাজতো যোৱা বছৰ মই ছবছৰৰ বিৰতিৰ পিছত শ্ৰেণীকোঠালৈ উভতি যাবলৈ বাছি লৈছিলো। ইয়াত কি হ’ল।
অসহায় হোৱাৰ পৰিৱৰ্তে সহায়ক ...
যেতিয়া ২০২০ চনৰ মাৰ্চ মাহত বিদ্যালয় বন্ধ হৈছিল, ইমানবোৰৰ দৰে, মই নিজকে অসহায় অনুভৱ কৰিছিলো। মই জীৱনত কেতিয়াও কল্পনা কৰা নাছিলো যে বিদ্যালয়বোৰ যে ৰাতিটোৰ ভিতৰতে ইমান আমূল পৰিৱৰ্তন হ’ব লাগিব। আমাৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ সেৱাত প্ৰত্যাহ্বানৰ সন্মুখীন হোৱা প্ৰেৰণাদায়ক শিক্ষকসকলৰ বিষয়ে পঢ়িবলৈ ধৰিলোঁ। উৎসাহিত আৰু অনুপ্ৰাণিত অনুভৱ কৰি মই মোৰ ৰিজ্যুম আপডেট কৰিলোঁ আৰু শিক্ষকতাৰ চাকৰিৰ বাবে সাক্ষাৎকাৰ ল’বলৈ আৰম্ভ কৰিলোঁ। মই নাৰ্ভাছ হৈ পৰিলোঁ! ছবছৰ ধৰি শ্ৰেণীকোঠাৰ বাহিৰত আছিলোঁ। মই যেতিয়া মানুহক মই কি কৰি আছো কওঁ, তেতিয়া তেওঁলোকে মোক পাগলৰ দৰে চাইছিল, আৰু হয়তো মইও পাগল আছিলো, কিন্তু মই এইটো জানো: মই অসহায় অনুভৱ কৰাৰ পৰিৱৰ্তে সহায়ক হ'ব বিচাৰিছিলো।
এটা সম্প্ৰদায় যিয়ে যত্ন লয় ...
মই শিক্ষকতা এৰি যোৱাৰ পিছত মই দূৰৈৰ পৰা কাম কৰিলোঁ। প্ৰথমতে মই নমনীয়তাৰ শলাগ লৈছিলো। মই মোৰ সূচী ঠিক কৰিব পাৰিলোঁ, যাৰ অৰ্থ হ’ল মোৰ ল’ৰাক ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ নিয়াৰ সময়ত চাব ল’ব নালাগিল, আৰু জিন্স (আৰু আনকি পিজেও!) পিন্ধিব পাৰিলোঁ৷ এই পাৰ্কবোৰ প্ৰথমতে ৰোমাঞ্চকৰ আছিল যদিও কভিড আহিলেই ইয়াৰ মোহ হেৰুৱাই পেলালে। ঘৰ আৰু স্কুলৰ মাজৰ ৰেখাডাল ম্লান হৈ পৰিল। মই নিজকে অধিক কাম কৰা আৰু পৰ্দাত বেছি সময় কটোৱা দেখিলোঁ। এনেকুৱা দিনো আছিল যেতিয়া ইমেইল বা স্লেকৰ বাহিৰেওমেছেজ দিলে, মই এজনো সহকৰ্মীৰ লগত কথা পতা নাছিলো। মই এটা সম্প্ৰদায়ৰ অংশ হোৱা স্কুল এখনত কাম কৰাটো মোৰ বাবে বহুত মিছ কৰিছিলোঁ। এজন ছাত্ৰই যেতিয়া এটা আহা মুহূৰ্ত পালে বা মোৰ পাঠৰ বাবে ধন্যবাদ জনাইছিল তেতিয়া মোৰ কামৰ প্ৰভাৱ দেখিবলৈ মিছ কৰিছিলোঁ। শিক্ষকতা নমনীয় নহ’লেও, আৰু কিছুমান অতি কঠিন দিন আহিছে, মই জানো যে মই অকলশৰীয়া নহয়। প্ৰতিদিনে মই এই কথা জানিও দেখা দিওঁ যে আমাৰ স্কুলত আমি আমাৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক নিৰাপদ আৰু যত্ন লোৱা অনুভৱ কৰাত সহায় কৰিবলৈ যিমান পাৰো সিমানখিনি কৰিবলৈ ওলাইছো যাতে তেওঁলোকে শিকিব পাৰে। মই এটা সম্প্ৰদায়ৰ অংশ যিয়ে যত্ন লয়।
হস্তান্তৰযোগ্য দক্ষতা স্থানান্তৰ ...
যেতিয়া মই ২০১৫ চনত শ্ৰেণীকোঠা এৰিলোঁ, তেতিয়া বিদ্যালয়সমূহে মাত্ৰ শিক্ষণ ব্যৱস্থাপনা ব্যৱস্থা, ক্ৰ'মবুক, আৰু আইপেড ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। পিছৰ ছবছৰ ধৰি মই ব্যক্তিগত শিক্ষা কোম্পানীত শিক্ষকক প্ৰশিক্ষণ দিয়া, পেছাদাৰী বিকাশৰ ডিজাইন আৰু সুবিধা প্ৰদান কৰা, শিক্ষাৰ বিষয়ে লিখা আদি কাম কৰিলোঁ। এই চাকৰিবোৰৰ জৰিয়তে মই বহুতো নতুন দক্ষতা শিকিলোঁ, যিয়ে মোক মহামাৰীৰ পাঠদানৰ বাবে প্ৰস্তুত কৰিলে: মই এজন জুম বিশেষজ্ঞ আছিলোঁ, আৰু মই দৈনিক এচিনক্ৰ’নাছভাৱে কাম কৰিছিলোঁ। মই পঢ়োৱা নাছিলো, কিন্তু ভাৰ্চুৱেলি কাম কৰি নেভিগেট কৰিবলৈ শিকি আছিলো। যদি আপুনি শ্ৰেণীকোঠা এৰিছে বা কৰাৰ পৰিকল্পনা কৰিছে, তেন্তে জানি থওক যে আপুনি সদায় ঘূৰি আহিব পাৰে, আৰু যেতিয়া আহিব, তেতিয়া আপুনি শক্তিশালী হৈ উভতি আহিব। শ্ৰেণীকোঠাৰ পৰা আঁতৰত থকা মোৰ সময়খিনি আছিল মই মনত ৰখাৰ প্ৰয়োজন যে মই প্ৰথমতে কিয় শিক্ষক হ’লোঁ, আৰু মই আকৌ গুচি নাযাবলৈ যিবোৰ পৰিৱৰ্তন কৰিব লাগিছিল। ব্যক্তিগত কোম্পানীত কাম কৰি মোক সীমা নিৰ্ধাৰণ কৰিবলৈ শিকিবলৈ সহায় কৰিলে,মোৰ বাবে পোষকতা কৰা, আৰু শিক্ষকতাৰ কাষ চাপিব লাগে চাকৰিৰ দৰে, আহ্বানৰ দৰে নহয়। মই এজন সুস্থ আৰু সুখী শিক্ষক কাৰণ এতিয়া মই ক’ব পাৰো “মই সহায় কৰিবলৈ ভাল পাম, কিন্তু নোৱাৰো” আৰু “মই মোৰ চুক্তিৰ সময়ৰ বাহিৰত কাম নকৰো।”
See_also: মানসিক চাপত থকা শিক্ষকৰ বাবে ৮টা বিনামূলীয়া প্ৰাপ্তবয়স্ক ৰং কৰা পৃষ্ঠাআমাৰ... future ...
আমাৰ সমাজত শিক্ষক হোৱাৰ অৰ্থ কি সেই বিষয়ে মই বোকামী নহয়। আমি কম দৰমহা পোৱা, অতিৰিক্ত কাম কৰা, আৰু তদাৰক কৰা হয়। স্কুলৰ গুলীচালনা, ক’ভিড হোৱা বা পৰিয়ালক দিয়াৰ বাবে আমি চিন্তা কৰো, আৰু আমাৰ বহুতেই জীৱন নিৰ্বাহৰ বাবে দুটা কাম কৰিব লগা হয়। প্ৰথমতে শ্ৰেণীকোঠা এৰি যোৱাৰ এটা কাৰণ আছিল মোৰ দৰমহাত ডে-কেয়াৰৰ খৰচ কষ্টেৰে বহন কৰা হৈছিল। মোৰ ল’ৰা-ছোৱালীতকৈ আনৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ যত্ন লোৱাৰ বাবে মোৰ ক্ষোভ আছিল৷ এতিয়াও মাজে মাজে এনেকুৱা অনুভৱ কৰো, কিন্তু ডাঙৰ ছবিখন দেখিছোঁ: আমাৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰেই আমাৰ ভৱিষ্যত। বহু ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বাবে স্কুলেই একমাত্ৰ ঠাই য’ত তেওঁলোকে নিৰাপদ অনুভৱ কৰে আৰু জানে যে তেওঁলোকৰ খাবলৈ খাদ্য আৰু তেওঁলোকৰ যত্ন ল’বলৈ আৰু শিকাবলৈ এজন প্ৰাপ্তবয়স্ক এজন থাকিব। শিক্ষকসকলে মোৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ বাবে দেখুৱাই থাকিব আৰু নিজৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ বাবেও একে কাম নকৰিব বুলি মই কেনেকৈ আশা কৰিব পাৰো? ইয়াৰ বাবে এখন গাঁও লাগে, আৰু দিনৰ শেষত সেই গাঁৱৰ অংশ হোৱাটোৱেই মোৰ বাবে গুৰুত্বপূৰ্ণ।
আপুনি বিৰতিৰ পিছত পুনৰ শিক্ষকতালৈ গৈছেনে? কেনেকুৱা আছিল? অনুগ্ৰহ কৰি মন্তব্যত শ্বেয়াৰ কৰক।
প্লাছ, এনেধৰণৰ আৰু লেখাৰ বাবে আমাৰ বাতৰি কাকতসমূহ নিশ্চয়কৈ চাবস্ক্ৰাইব কৰক।
