Vandag is die dag wat my skoolhoof gaan besef ek weet nie wat ek doen nie.

Hoe het ek in die eerste plek hierdie werk gekry?

Ek het nie 'n benul hoe om 'n klaskamer te bestuur nie.

Ek leer Engels, en ek maak steeds grammatikafoute!

Daar is soveel onderwysers met meer ondervinding wat hierdie werk beter as ek kan doen.

As jy sulke gedagtes het, is jy nie alleen nie. Baie onderwysers sukkel met bedrieërsindroom, of gevoelens van selftwyfel of ontoereikendheid, dikwels ten spyte van bewyse van die teendeel.

Toe ek skoolgehou het, het ek ook met bedrieërsindroom gesukkel. Ek het myself vergelyk met ander onderwysers by my skool en op sosiale media. Ek was bekommerd dat my studente sou dink ek weet nie waarvan ek praat nie. As jy so voel, is dit regtig moeilik om jou instinkte te vertrou en om onderrig te geniet. Gelukkig is daar maniere waarop ons as onderwyser bedrieërsindroom kan hanteer.

Weet dat jy nie die enigste onderwyser is wat met bedrieërsindroom te doen het nie.

Wanneer jy bedrieërsindroom ervaar, jy is seker jy is die enigste onderwyser wat nog ooit gevoel het soos jy voel. Daar is geen manier dat die selfversekerde onderwyser in die gang met haar Pinterest-waardige klaskamer aan haarself twyfel nie! Verkeerde. Net omdat iemand lyk asof hulle dit alles bymekaar het aan die buitekant, beteken dit nie dat hulle nie baie binne dra nie. Geen onderwyser is immuun nietot slegte dae by die skool, of die les uitmekaar val of die kinders nie sal skik nie.

Ek het opgemerk dat ons geen probleem het om by ons onderwysersvriende te kla nie, maar ons deel selde gevoelens van selftwyfel. As jy 'n onderwyser-besigheid of 'n betroubare kollega het, vertel hulle hoe jy voel. Ek het soveel beter gevoel toe ek vir 'n veteraanonderwyser by my skool gesê het: "Ek weet nog steeds nie wat ek doen nie," en sy het gesê: "Ek ook. Ons vleuel dit almal!” Sy het meer as 20 jaar ondervinding gehad. Maar sy is reg. Sommige dae is magies, ander is 'n gesloer.

Bevestigings en positiewe selfgesprek kan help om jou innerlike kritikus stil te maak.

Ons het almal daardie stem in ons koppe wat vir ons sê ons is nie goed genoeg of weet nie wat ons doen nie. Dit is moeilik om dit stil te maak. Wanneer jy in die dik van bedrieërsindroom is, probeer om jou gedagtes met nuuskierigheid eerder as oordeel te benader. Vra jouself vrae soos: "Wat het gebeur wat hierdie gevoel veroorsaak het?" "Is ek oormoeg?" "Moet ek 'n breek neem?" Net omdat ons dink 'n gedagte maak dit nie waar nie.

So simpel as wat dit mag klink, soms doen 'n paar diep asemteuge, 'n wandeling om die skool of drink 'n bietjie water wondere om ons innerlike kritikus stil te maak. Nog 'n idee? Soek 'n bevestiging waarvan jy hou, skryf dit neer en sit dit op 'n nota op jou lessenaar. Toe ek 'n moeilike klasperiode of 'n rowwe onderrigdag gehad het, het ek daardie bevestiging tussen klasse geleesgehelp. Sommige van my gunstelinge is: "Ek word elke dag 'n beter onderwyser," "Daar is geen regte manier om te onderrig nie," en "Ek het hard gewerk om hier te kom."

Gee aandag aan wat werk, en doen dit weer en weer. Met verloop van tyd sal jy selfvertroue kry en stelsels bou wat werk.

'n Onderwyser in 'n Reddit-forum oor bedrieërsindroom het geplaas: "Ek voel soos die eerste keer wat jy onderrig, jy is voortdurend tweede raai. Toe ek 'n jaar in was en begin om reeds geleerde lesse te herhaal, kon ek sien wat werk/nie gewerk het nie en het baie meer selfvertroue gevoel met uitvoering.” Ek kon dit nie beter sê nie. Dit was ook my ervaring. As jou studente van Kahoot hou en dit hulle regtig betrek, hou dan aan om dit te gebruik! As jy 'n stasie-rotasiemodel probeer, en dit laat jou toe om beter te onderskei, probeer dit dan weer.

Te dikwels sien ek onderwysers wat ek afrig op soek na die volgende "quick fix" in plaas daarvan om 'n strategie te probeer wysig of onderrigskuif. Die skep van stelsels bou selfvertroue. Ons kan ophou soek en begin verfyn. Ek het byvoorbeeld 'n onderwyser afgerig wat regtig wou hê dat haar studente doelwitte moet stel. Hulle stel dus elke Maandag doelwitte. Maar toe raak dinge besig, en skielik was dit Vrydag. Daar was geen inklok in die middel van die week nie, en die kinders was regtig nie seker of hulle hul doelwitte bereik het of nie. Die onderwyser het soos 'n mislukking gevoel en was gereed om nooit weer doelwitte te stel nie. Maar met 'n bietjie geduld en 'n bietjie beplanning, het sy die middel-week inklok, en doelwitstelling het baie meer betekenisvol vir haar en haar studente geword. Niemand het misluk nie. Soms neem hierdie dinge tyd.

Nie almal sal van jou hou of hoe jy onderrig nie, maar dit is reg.

Hierdie raad kom van Angela Watson, wat die 40-uur-onderwyserswerkweek-klub begin het en geskryf het verskeie boeke vir onderwysers. Sy skryf oor hoe om die feit te omhels dat nie alles vir almal is nie, jou sal help om verby gevoelens van 'n bedrieër te beweeg. Dis goeie raad. Daar sal altyd administrateurs, ander onderwysers, ouers en studente wees wat nie van ons onderrigstyl hou of bevraagteken wat ons onderrig en hoe nie. So baie van ons is mense tevrede. Ons wil net graag gehou word. Maar ons sal oomblikke in ons onderwysloopbaan hê waar dit nie die geval is nie, en dit is reg.

Jou kinders verwag nie dat jy alles moet weet nie.

Ek het eers gedink dat as ek myself 'n Engelse onderwyser sou noem dat ek 'n kenner moes wees in alles wat ek geleer het. Ek het vinnig besef hoe onrealisties dit is! Ja, ek het 'n baccalaureusgraad in Engels en 'n meestersgraad in Engelse Onderwys, maar ek het nog nooit 'n paar klassieke romans gelees nie ( Brave New World Ek sal by jou uitkom, ek belowe). Toe ek sien hulle is op die kurrikulum, het ek paniekerig geraak. Soms was ek een hoofstuk voor, en ek het verskriklik daaroor gevoel! Maar om 'n boek te leer wat ek vir die eerste keer gelees het, het my eintlik gehelp met bedrieërsindroom. Ek het besef ek hoef nie 'n kenner te wees om onderrig te gee nie. Onderrig kan fasilitering en leer met my studente wees. En soms moet ons dit "vervals totdat ons dit maak." Dit is reg om te sê: "Ek is nie seker hoe om dit te antwoord nie, maar kom ons vind dit saam uit."

Om jouself te bevraagteken, beteken dat jy oor jou onderrig besin, en dit is 'n goeie ding.

Daar is geen een-grootte-pas-almal magiese benadering tot onderrig nie. Sekerlik, daar is beste praktyke en navorsing waarop ons kan steun, maar wat, hoe en hoekom ons onderrig sal verskil na gelang van ons studente. So as jy vyf jaar besig is om te onderrig en steeds alles wat jy doen bevraagteken, is dit reg. Wanneer jy vrae vra soos: "Het ek dit duidelik verduidelik?" en "Is my studente gereed om aan te beweeg of moet ek heronderrig?" jy besin oor jou onderrig. Wat die belangrikste is, is dat jy daardie vrae met nuuskierigheid vra in plaas van oordeel. Maak staat op data en studenteterugvoer eerder as jou gedagtes en gevoelens.

As jy bekommerd is oor of jy goed genoeg is, is jy goed genoeg.

Bedrieërsindroom is nie altyd nie. 'n slegte ding. Jy hou nooit op leer as jy 'n onderwyser is nie. Jy sal van tyd tot tyd platgeslaan word, maar jy sal jouself ook verras. As ons nooit onsself bevraagteken of kritiseer nie, dan sal ons dieselfde bly. Jy sal 'n mate van verligting van bedrieërsindroom vind wanneer jy jouself 'n bietjie druk, risiko's neem en selfs nuwe dinge probeeras jy dink jy moet nie. Wanneer die negatiewe gedagtes insluip, "Wie is ek om dit te probeer?" of "Ek is nie gereed hiervoor nie!" vertrou dat jy is, en dat môre nog 'n dag is. Dit gaan nooit perfek wees nie, maar hoe meer jy buite jou gemaksone strek, hoe meer selfversekerd sal jy voel oor onderrig.

Ons sal graag wil hoor oor hoe jy bedrieërsindroom hanteer. Kom deel in ons WeAreTeachers HULPLINE-groep op Facebook.

Plus, hoe onderwysers tans grense skep.