Îro roja ku serokê min ê fêhm bike ku ez nizanim ez çi dikim.

Di serî de min çawa ev kar girt?

Heya min tune ku meriv dersxaneyek çawa birêve bibe.

Ez îngilîzî hîn dikim, û ez hîn jî xeletiyên rêzimanê dikim!

Gelek mamostayên xwedî ezmûn hene ku dikarin ji min baştir vî karî bikin.

Heke ramanên we yên bi vî rengî hebin, hûn ne bi tenê ne. Gelek mamoste bi sendroma xapînok, an jî hestên gumanbariyê an kêmasiya xwe, gelek caran tevî delîlên berevajî vê yekê têdikoşin.

Dema ku min mamostetî dikir, min bi sendroma xapînok re jî têkoşîn dikir. Min xwe bi mamosteyên din ên dibistana xwe û li ser medyaya civakî dan ber hev. Ez ditirsim ku xwendekarên min difikirin ku ez nizanim ez li ser çi dipeyivim. Gava ku hûn bi vî rengî hîs dikin, bi rastî dijwar e ku hûn bi însên xwe bawer bikin û ji hînkirinê kêfxweş bibin. Xweşbextane, rê hene ku em dikarin wekî mamoste bi sendroma imposter re mijûl bibin.

Bizanin ku hûn ne tenê mamoste ne ku bi sendroma imposter re mijûl dibe.

Dema ku hûn bi sendroma imposter re rûbirû bibin, hûn Bi rastî hûn mamosteyê yekane ne ku heya nuha bi awayê ku hûn hîs dikin hîs kiriye. Bi tu awayî nabe ku mamosteyê pêbawer li salonê bi pola xweya Pinterest-hêja xwe guman bike! Qelp. Tenê ji ber ku kesek wusa dixuye ku ew hemî li derve bi hev re ne, nayê vê wateyê ku ew gelek tişt li hundur hilnagirin. Tu mamoste ne bêpar eji rojên xerab ên dibistanê re, gelo ders têk diçe yan jî zarok wê bi cih nebin.

Min dît ku tu pirsgirêkek me tune ku em ji hevalên xwe yên mamoste re gilî bikin, lê em kêm caran hestên xwebaweriyê parve dikin. Ger mamosteyek we ya herî baş an hevkarek pêbawer hebe, ji wan re bêje ku hûn çawa hîs dikin. Min xwe pir çêtir hîs kir dema ku min ji mamosteyek dêrîn a dibistana xwe re got, "Ez hîn jî nizanim ez çi dikim," û wê got, "Ez jî. Em hemû wê diparêzin!” Tecrubeya wê ya 20 salan hebû. Lê ew rast e. Hin roj efsûnî ne, hinên din sirbaz in.

Peydakirin û xwe-gotinên erênî dikarin bibin alîkar ku hûn rexnegirê hundurîn bêdeng bikin.

Di serê me de ew deng heye ku ji me re dibêje em ne têra xwe baş e an jî nizanin em çi dikin. Zehmet e ku meriv wê bêdeng bike. Gava ku hûn di nav sendroma qehweşandî de ne, hewl bidin ku li şûna dadbarkirinê bi meraq nêzikî ramanên xwe bibin. Pirsên wekî, "Çi qewimî ku ev hîs kir?" "Ma ez zêde westiyam?" "Pêdivî ye ku ez bêhnekê bidim?" Tenê ji ber ku em difikirin ku ramanek wê rast nabîne.

Çiqas bêaqil be jî, carinan çend nefesên kûr, gera li derûdora dibistanê, an vexwarina hin avê ji bo bêdengkirina rexnegirê me yê hundurîn ecêb e. Fikirek din? Tesdîqek ku hûn jê hez dikin bibînin, wê binivîsin û li ser maseya xwe bidin ser nivînek asê. Dema ku min serdemek dersa dijwar an rojek hînkirinê ya dijwar derbas kir, di navbera dersan de wê pejirandinê dixwendalîkarî kirin. Hin bijareyên min ev in, "Ez her roj dibim mamosteyek çêtir", "Rêyek rast a hînkirinê tune," û "Min pir xebitî ku ez biçim vir."

Bala xwe bidin tiştên ku kar dikin, û dîsa û dîsa bikin. Bi demê re, hûn ê pêbaweriyê bistînin û pergalên ku kar dikin ava bikin.

Mamosteyek di forumek Reddit de li ser sendroma imposter nivîsand, "Ez hest dikim ku gava yekem hîn dikim, hûn bi berdewamî texmîna duyemîn dikin. Dema ku ez di salekê de bûm û min dest bi dubarekirina dersên berê yên hînkirî kir, min dikaribû bibînim ka çi kir/nexebitî û bi darvekirinê re pir xwebawertir hîs kir. Min nedikarî çêtir bibêjim. Ev serpêhatiya min jî bû. Ger xwendekarên we ji Kahoot hez dikin û ew bi rastî wan tevdigere, wê hingê wê bikar bînin! Ger hûn modelek zivirîna stasyonê biceribînin, û ew dihêle hûn çêtir cûdahiyê bikin, wê hingê dîsa biceribînin.

Gelek caran, ez mamosteyên ku ez rêve dikim li şûna ku stratejiyek biceribînin û biguhezînin li "çareserkirina bilez" a din digerin. an tevgera hînkirinê. Afirandina pergalên baweriyê ava dike. Em dikarin lêgerînê rawestînin û dest bi paqijkirinê bikin. Mînakî, min mamosteyek perwerde kir ku bi rastî dixwest ku xwendekarên wê armancan destnîşan bikin. Ji ber vê yekê wan her duşemê armanc danîne. Lê paşê tişt mijûl bûn, û ji nişka ve bû Înî. Serlêdana nîv-hefteyê tune bû, û zarok bi rastî ne guman bûn ku ew bigihîjin armancên xwe an na. Mamoste xwe wekî têkçûn hîs kir û amade bû ku careke din tu carî armanc neke. Lê bi hin sebir, û plansaziyek piçûk, wê pêşî li nîvê dakontrolkirina hefteyê, û danîna armancê ji bo wê û xwendekarên wê pir watedartir bû. Kes têk neçû. Carinan ev tişt wext digirin.

Her kes wê ji we hez neke an hûn çawa hîn dikin, lê baş e.

Ev şîret ji Angela Watson tê, ku dest bi Klûba Hefteya Mamoste ya 40 Saet kiriye û nivîsandiye. çend pirtûk ji bo mamosteyan. Ew dinivîse ka çawa hembêzkirina vê rastiyê ku ne her tişt ji bo her kesî ye dê ji we re bibe alîkar ku hûn hestên berê yên xapînokiyê tevbigerin. Ew şîretek baş e. Her gav dê rêveber, mamosteyên din, dêûbav û xwendekar hebin ku ji şêwaza hînkirina me hez nakin an napirsin ka em çi û çawa hîn dikin. Ji ber vê yekê gelek ji me dilşad in. Em tenê dixwazin ku werin ecibandin. Lê em ê di kariyera xwe ya mamostetiyê de demên ku ew ne wusa be, hebin, û ew baş e.

Zarokên we ne li bendê ne ku hûn her tiştî zanibin.

Di destpêkê de, min wisa fikirî eger ez ê ji xwe re bibêjim mamosteyê Îngilîzî ku divê ez di her tiştê ku ez hîn dikim de pispor bim. Min zû fêm kir ku ew çiqas nerealîst e! Erê, min lîsansa îngilîzî û lîsansa min di Perwerdehiya Îngilîzî de heye, lê min qet romanên klasîk nexwendiye ( Cihana Nû ya Wêrek Ez ê bigihim te, ez soz didim). Dema min dît ku ew li ser mufredatê ne, ez ketim panîkê. Carinan ez yek beş li pêş bûm, û min ji wê yekê tirsnak hîs kir! Lê hînkirina pirtûkek ku min cara yekem dixwend bi rastî alîkariya min kir ku ez bi xeletî bikimxûya. Min fêm kir ku ez ne pêdivî ye ku ez pispor bibim ku hîn bikim. Hînkirin bi şagirtên min re dibe hêsankirin û fêrbûn. Û carinan divê em "wê sexte bikin heya ku em wê çêkin." Baş e ku meriv bibêje, "Ez ne bawer im ka meriv çawa bersivê bide wê, lê bila em bi hev re wê fêhm bikin."

Pirskirina xwe tê vê wateyê ku hûn li ser hînkirina xwe radiwestin, û ev tiştek baş e.

Nêzîkatiyek efsûnî ya yekalî ya hînkirinê tune. Bê guman, pratîk û lêkolînên çêtirîn hene ku em dikarin li ser bisekinin, lê çi, çawa û çima em hîn dikin dê li gorî xwendekarên me cûda bibe. Ji ber vê yekê heke hûn pênc sal in ku hûn hîn dikin û hîn jî her tiştê ku hûn dikin dipirsin, ew baş e. Dema ku hûn pirsên wekî, "Gelo min ew eşkere rave kir?" û "Gelo xwendekarên min amade ne ku bimeşin an pêdivî ye ku ez ji nû ve hîn bikim?" hûn li ser hînkirina xwe difikirin. Ya herî girîng ev e ku hûn li şûna dadbariyê wan pirsan bi meraq bipirsin. Li şûna raman û hestên xwe, xwe bispêrin dane û bertekên xwendekaran.

Heke hûn ditirsin ka hûn têra xwe baş in, hûn têra xwe baş in.

Sendroma Imposter ne her gav e tiştekî xerab. Dema ku hûn mamoste bin hûn qet dev ji fêrbûnê bernadin. Hûn ê dem bi dem hilweşînin, lê hûn ê xwe jî şaş bikin. Ger em tu carî xwe nepirsin û xwe rexne nekin, wê demê em ê wekî xwe bimînin. Hûn ê ji sendroma imposter hinekî rehet bibin gava ku hûn hinekî xwe bixin, xetereyan bigirin û tewra tiştên nû jî biceribînin.heke hûn difikirin ku hûn nebin. Gava ku ramanên neyînî dikevin hundur, "Ez kî me ku vê biceribînim?" an "Ez ji bo vê yekê ne amade me!" bawer bike ku tu yî, û sibê rojek din e. Ew ê tu carî bêkêmasî nebe, lê her ku hûn li derveyî qada xweya rehetiyê dirêj bibin, hûn ê ji hînkirinê bêtir xwebawer hîs bikin.

Em dixwazin bibihîzin ka hûn çawa bi sendroma imposter re mijûl dibin. Werin û li ser Facebookê di koma me ya WeAreTeachers HELPLINE de parve bikin.

Pêvek, mamoste çawa niha sînoran diafirînin.