আজিৰ দিনটো মোৰ প্ৰিন্সিপালে উপলব্ধি কৰিব যে মই কি কৰি আছো নাজানো।

আনকি প্ৰথমতে এই চাকৰিটো কেনেকৈ পাইছিলোঁ?

শ্ৰেণীকোঠা কেনেকৈ পৰিচালনা কৰিব লাগে তাৰ কোনো তথ্য মোৰ নাই।

মই ইংৰাজী পঢ়ওঁ, আৰু এতিয়াও ব্যাকৰণৰ ভুল কৰো!

মোতকৈ বেছি অভিজ্ঞতা থকা ইমানবোৰ শিক্ষক আছে যিয়ে এই কামটো মোতকৈ ভালকৈ কৰিব পাৰিলেহেঁতেন।

যদি আপোনাৰ এনেকুৱা চিন্তা থাকে, তেন্তে আপুনি অকলশৰীয়া নহয়। বহু শিক্ষকে ইম্পোষ্টাৰ চিনড্ৰম, বা আত্মসন্দেহ বা অপৰ্যাপ্ততাৰ অনুভৱৰ সৈতে যুঁজি থাকে, প্ৰায়ে ইয়াৰ বিপৰীত প্ৰমাণ পোৱাৰ পিছতো।

মই শিক্ষকতা কৰি থাকোঁতে মই ইম্পোষ্টাৰ চিনড্ৰমৰ সৈতেও যুঁজিছিলো। মোৰ স্কুলৰ আন শিক্ষকৰ লগত আৰু ছ’চিয়েল মিডিয়াত নিজকে তুলনা কৰিলোঁ। মই চিন্তিত হৈ পৰিলোঁ যে মোৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে ভাবিব যে মই কি কথা কৈছো নাজানো। যেতিয়া আপুনি এনে অনুভৱ কৰে, তেতিয়া আপোনাৰ প্ৰবৃত্তিক বিশ্বাস কৰাটো আৰু শিক্ষাদান উপভোগ কৰাটো সঁচাকৈয়ে কঠিন হৈ পৰে। সৌভাগ্যক্ৰমে আমি শিক্ষক হিচাপে ইম্পোষ্টাৰ চিনড্ৰমৰ সৈতে মোকাবিলা কৰাৰ উপায় আছে।

জানি থওক যে ইম্পোষ্টাৰ চিনড্ৰমৰ সৈতে মোকাবিলা কৰা একমাত্ৰ শিক্ষক নহয়।

যেতিয়া আপুনি ইম্পোষ্টাৰ চিনড্ৰমৰ সন্মুখীন হয়, তেতিয়া আপুনি' আপুনি নিশ্চিত যে আপুনি একমাত্ৰ শিক্ষক যিয়ে আপোনাৰ অনুভৱৰ দৰে অনুভৱ কৰিছে। পিনটেষ্টাৰ-যোগ্য শ্ৰেণীকোঠাৰ সৈতে হলৰ তলৰ আত্মবিশ্বাসী শিক্ষয়িত্ৰীগৰাকীয়ে নিজকে সন্দেহ কৰাৰ কোনো উপায় নাই! অশুদ্ধ. কাৰোবাৰ বাহিৰৰ পৰা সকলোবোৰ একেলগে থকা যেন লাগে বুলিয়েই ভিতৰলৈ বহুত কঢ়িয়াই নিব পৰা নাই। কোনো শিক্ষকেই ইয়াৰ পৰা ৰক্ষা পোৱা নাইস্কুলৰ বেয়া দিনলৈকে, পাঠটো ছিন্নভিন্ন হওক বা ল’ৰা-ছোৱালীবোৰে থিতাপি নাযায়।

মই লক্ষ্য কৰিছো যে আমাৰ শিক্ষক বন্ধুসকলৰ ওচৰত অভিযোগ কৰাত আমাৰ কোনো সমস্যা নাই, কিন্তু আমি আত্মসন্দেহৰ অনুভৱ খুব কমেইহে ভাগ কৰোঁ। যদি আপোনাৰ কোনো শিক্ষক বেষ্টী বা বিশ্বাসযোগ্য সহকৰ্মী আছে, তেন্তে তেওঁলোকক কওক যে আপোনাৰ কেনে অনুভৱ হৈছে। মোৰ স্কুলৰ এগৰাকী প্ৰবীণ শিক্ষকক ক’লে, “মই এতিয়াও নাজানো মই কি কৰি আছো,” আৰু তাই ক’লে, “মইও। আমি সকলোৱে ইয়াক উইং কৰি আছো!” তাইৰ ২০ বছৰৰো অধিক অভিজ্ঞতা আছিল। কিন্তু তাইৰ কথা ঠিকেই আছে৷ কিছুমান দিন যাদুকৰী, আন কিছুমান স্লগ।

প্ৰতিজ্ঞা আৰু ইতিবাচক আত্ম-কথাই আপোনাৰ ভিতৰৰ সমালোচকক নীৰৱ কৰি ৰখাত সহায় কৰিব পাৰে।

আমাৰ সকলোৰে মূৰত সেই মাতটো আছে যিয়ে আমাক কয় যে আমি নহয় যথেষ্ট ভাল বা আমি কি কৰি আছো নাজানে। ইয়াক নিস্তব্ধ কৰাটো কঠিন৷ যেতিয়া আপুনি ইম্প’ষ্টাৰ চিণ্ড্ৰমৰ ডাঠ অৱস্থাত থাকে, তেতিয়া আপোনাৰ চিন্তাধাৰাৰ কাষ চাপিবলৈ বিচাৰৰ পৰিৱৰ্তে কৌতুহলৰ সৈতে যাবলৈ চেষ্টা কৰক। নিজকে এনেধৰণৰ প্ৰশ্ন সুধিব যেনে, “কি হ’ল যিয়ে এই অনুভৱৰ সূচনা কৰিলে?” “মই অতিৰিক্ত ভাগৰুৱা হৈ পৰিছো নেকি?” “এটা বিৰতি লোৱাৰ প্ৰয়োজন আছেনে?” কেৱল আমি ভাবো যে এটা চিন্তাই সেইটো সঁচা নহয়।

যিমানেই মূৰ্খামি যেন নালাগিব, কেতিয়াবা কেইটামান দীঘল উশাহ , স্কুলত ঘূৰি ফুৰা, বা কিছু পানী খাই আমাৰ অন্তৰ্নিহিত সমালোচকক নীৰৱ কৰি তোলাৰ বাবে আচৰিত কাম কৰে। আন এটা ধাৰণা? আপুনি ভাল পোৱা এটা প্ৰতিশ্ৰুতি বিচাৰি উলিয়াওক, সেইটো লিখি থওক, আৰু আপোনাৰ ডেস্কত এটা স্টিকি নোটত ৰাখক। যেতিয়া মোৰ ক্লাছৰ এটা কঠিন সময় আছিল বা এটা ৰুক্ষ পাঠদানৰ দিন আছিল, ক্লাছৰ মাজত সেই প্ৰতিশ্ৰুতি পঢ়িছিলোঁসহায় কৰিলে। মোৰ প্ৰিয় কিছুমান কথা হ’ল, “মই প্ৰতিদিনে এজন ভাল শিক্ষক হৈ আছো”, “পঢ়োৱাৰ কোনো সঠিক উপায় নাই,” আৰু “মই ইয়ালৈ আহিবলৈ বহুত কষ্ট কৰিলোঁ।”

কি কাম কৰে তাত মনোযোগ দিয়ক, আৰু বাৰে বাৰে কৰক। সময়ৰ লগে লগে আপুনি আত্মবিশ্বাস লাভ কৰিব আৰু কাম কৰা ব্যৱস্থা গঢ়ি তুলিব।

ইম্পোষ্টাৰ চিণ্ড্ৰমৰ ওপৰত Reddit ফ’ৰামত এজন শিক্ষকে পোষ্ট কৰিছিল, “মই অনুভৱ কৰোঁ যে প্ৰথমবাৰৰ বাবে পঢ়োৱাৰ সময়ত আপুনি অহৰহ দ্বিতীয় অনুমান কৰি আছে। যেতিয়া মই এবছৰৰ ভিতৰত আছিলো আৰু ইতিমধ্যে শিকোৱা পাঠবোৰ পুনৰাবৃত্তি কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিলো, তেতিয়া মই দেখিছিলো যে কি কাম কৰিলে/নকৰিলে আৰু ফাঁচীৰ সৈতে বহুত বেছি আত্মবিশ্বাসী অনুভৱ কৰিছিলো।” ইয়াতকৈ ভালকৈ ক’ব নোৱাৰিলোঁ৷ এইটো মোৰো অভিজ্ঞতা আছিল। যদি আপোনাৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে Kahoot ভাল পায় আৰু ই তেওঁলোকক সঁচাকৈয়ে আকৰ্ষিত কৰে, তেন্তে ইয়াক ব্যৱহাৰ কৰি যাওক! যদি আপুনি এটা ষ্টেচন ঘূৰ্ণন মডেল চেষ্টা কৰে, আৰু ই আপোনাক ভালদৰে পাৰ্থক্য কৰিবলৈ অনুমতি দিয়ে, তেন্তে ইয়াক পুনৰ চেষ্টা কৰক।

বহুত সময়ত, মই প্ৰশিক্ষক শিক্ষকসকলক এটা কৌশল চেষ্টা আৰু পৰিৱৰ্তন কৰাৰ পৰিৱৰ্তে পৰৱৰ্তী “দ্ৰুত সমাধান” বিচৰা দেখিবলৈ পাওঁ বা শিকোৱা পদক্ষেপ। ব্যৱস্থা সৃষ্টি কৰিলে আত্মবিশ্বাস গঢ়ি তোলে। আমি সন্ধান বন্ধ কৰি পৰিশোধন আৰম্ভ কৰিব পাৰো। উদাহৰণস্বৰূপে, মই এগৰাকী শিক্ষয়িত্ৰীক প্ৰশিক্ষণ দিছিলো যিয়ে সঁচাকৈয়ে বিচাৰিছিল যে তেওঁৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে লক্ষ্য নিৰ্ধাৰণ কৰক। গতিকে তেওঁলোকে প্ৰতি সোমবাৰে লক্ষ্য নিৰ্ধাৰণ কৰে। কিন্তু তাৰ পিছত কথাবোৰ ব্যস্ত হৈ পৰিল, আৰু হঠাতে শুকুৰবাৰ হ’ল। সপ্তাহৰ মাজভাগত চেক-ইন হোৱা নাছিল, আৰু ল’ৰা-ছোৱালীবোৰে সঁচাকৈয়ে নিশ্চিত নাছিল যে তেওঁলোকে নিজৰ লক্ষ্য পূৰণ কৰিছে নে নাই৷ শিক্ষকজনে নিজকে ব্যৰ্থ যেন অনুভৱ কৰি আৰু কেতিয়াও লক্ষ্য নিৰ্ধাৰণ কৰিবলৈ সাজু আছিল। কিন্তু কিছু ধৈৰ্য্যৰে, আৰু অলপ পৰিকল্পনা কৰি তাই 1990 চনৰ মাজভাগক অগ্ৰাধিকাৰ দিলে।সপ্তাহত চেক-ইন কৰা, আৰু লক্ষ্য নিৰ্ধাৰণ কৰাটো তাই আৰু তাইৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ বাবে বহুত বেছি অৰ্থপূৰ্ণ হৈ পৰিল। কোনোৱেই বিফল নহ’ল। কেতিয়াবা এইবোৰ কথাই সময় লয়।

আপুনি বা আপুনি কেনেকৈ শিকায় সকলোৱে ভাল নাপাব, কিন্তু সেয়া ঠিকেই আছে।

এই পৰামৰ্শটো এঞ্জেলা ৱাটছনৰ পৰা আহিছে, যিয়ে ৪০ ঘণ্টাৰ শিক্ষক ৱৰ্কউইক ক্লাব আৰম্ভ কৰিছিল আৰু লিখিছে শিক্ষকৰ বাবে কেইবাখনো কিতাপ। তাই লিখিছে যে সকলোবোৰ সকলোৰে বাবে নহয় বুলি কোৱা কথাটোক আকোৱালি ল’লে আপুনি কেনেকৈ প্ৰৱঞ্চক হোৱাৰ অতীতৰ অনুভৱবোৰক আগুৱাই নিয়াত সহায় কৰিব। ভাল পৰামৰ্শ৷ আমাৰ পাঠদান শৈলী ভাল নোপোৱা বা আমি কি আৰু কেনেকৈ শিকাওঁ সেই বিষয়ে প্ৰশ্ন উত্থাপন নকৰা প্ৰশাসক, আন শিক্ষক, অভিভাৱক, ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সদায় থাকিব। গতিকে আমাৰ বহুতেই মানুহক সন্তুষ্ট কৰে। আমি মাত্ৰ লাইক হোৱাটো বিচাৰো। কিন্তু আমাৰ শিক্ষকতা কেৰিয়াৰত এনেকুৱা মুহূৰ্ত আহিব য’ত সেয়া নহয়, আৰু সেয়া ঠিকেই আছে।

আপোনাৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে আপুনি সকলো জানিব বুলি আশা নকৰে।

প্ৰথমতে মই তেনেকৈয়ে ভাবিছিলো যদি মই নিজকে ইংৰাজী শিক্ষক বুলি ক’ম তেন্তে মই শিকোৱা সকলো কামতে বিশেষজ্ঞ হ’ব লাগিব। মই সোনকালে বুজিলোঁ যে সেইটো কিমান অবাস্তৱ! হয়, মোৰ ইংৰাজীত স্নাতক আৰু ইংৰাজী শিক্ষাত স্নাতকোত্তৰ ডিগ্ৰী আছে, কিন্তু মই কেতিয়াও কিছুমান ক্লাছিক উপন্যাস পঢ়া নাই ( Brave New World মই আপোনালোকৰ ওচৰ পাম, প্ৰতিশ্ৰুতি দিছো)। তেওঁলোক পাঠ্যক্ৰমত থকা দেখি মই আতংকিত হৈ পৰিলোঁ। কেতিয়াবা মই এটা অধ্যায় আগুৱাই গৈছিলোঁ, আৰু ইয়াৰ বাবে মোৰ ভয়ংকৰ অনুভৱ হৈছিল! কিন্তু, প্ৰথমবাৰৰ বাবে পঢ়ি থকা কিতাপ এখন শিকোৱাটোৱে আচলতে মোক ভণ্ডৰ ক্ষেত্ৰত সহায় কৰিছিলচিনড্ৰম। মই বুজিলোঁ যে পঢ়ুৱাবলৈ মই বিশেষজ্ঞ হ’ব নালাগে৷ মোৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ সৈতে পাঠদান সুবিধা আৰু শিক্ষণ হ’ব পাৰে। আৰু কেতিয়াবা আমি “বনাব নোৱাৰালৈকে নকল” কৰিবলগীয়া হয়। “সেইটোৰ উত্তৰ মই নিশ্চিত নহয়, কিন্তু একেলগে বুজি পাওঁ” বুলি ক’লেও হ’ব।

নিজকে প্ৰশ্ন কৰাৰ অৰ্থ হ’ল আপুনি আপোনাৰ শিক্ষাদানৰ ওপৰত চিন্তা কৰি আছে, আৰু সেয়া এটা ভাল কথা।

শিক্ষণ দিয়াৰ কোনো এক আকাৰৰ যাদুকৰী পদ্ধতি নাই। নিশ্চয়, আমি আঁকিব পৰা উত্তম পদ্ধতি আৰু গৱেষণা আছে, কিন্তু আমি কি, কেনেকৈ আৰু কিয় পঢ়ওঁ, সেয়া আমাৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি ভিন্ন হ’ব। গতিকে যদি আপুনি পাঁচ বছৰ শিক্ষকতা কৰি আছে আৰু তথাপিও আপুনি কৰা সকলো কামতে প্ৰশ্ন উত্থাপন কৰিছে, তেন্তে সেয়া ঠিকেই আছে। যেতিয়া আপুনি এনেকুৱা প্ৰশ্ন কৰে যেনে, “সেই কথা মই স্পষ্টকৈ বুজাই দিলোঁনে?” আৰু “মোৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল আগবাঢ়ি যাবলৈ সাজু হৈছে নে মই পুনৰ পঢ়োৱাৰ প্ৰয়োজন আছে?” আপুনি আপোনাৰ শিক্ষাৰ ওপৰত চিন্তা কৰি আছে। আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো হ’ল আপুনি সেই প্ৰশ্নবোৰ বিচাৰৰ পৰিৱৰ্তে কৌতুহলৰ সৈতে সুধিব লাগে। আপোনাৰ চিন্তা আৰু অনুভৱতকৈ তথ্য আৰু ছাত্ৰৰ মতামতৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰক।

যদি আপুনি যথেষ্ট ভাল নে নহয় সেই বিষয়ে চিন্তা কৰিছে, তেন্তে আপুনি যথেষ্ট ভাল।

ইম্পোষ্টাৰ চিনড্ৰম সদায় নহয় এটা বেয়া কথা। শিক্ষক হ’লে আপুনি কেতিয়াও শিকিবলৈ বন্ধ নকৰে৷ মাজে মাজে ন’ক ডাউন হ’ব, কিন্তু নিজকে আচৰিতও কৰিব৷ যদি আমি কেতিয়াও নিজকে প্ৰশ্ন বা সমালোচনা নকৰো, তেতিয়া আমি একেই থাকিম। আপুনি নিজকে অলপ ঠেলি দিলে, ৰিস্ক ল’লে, আৰু নতুন কামো চেষ্টা কৰিলেও ইম্প’ষ্টাৰ চিণ্ড্ৰমৰ পৰা কিছু সকাহ পাব৷যদি আপুনি ভাৱে যে আপুনি কৰা উচিত নহয়। যেতিয়া নেতিবাচক চিন্তাবোৰ সোমাই আহে, “এইটো চেষ্টা কৰিবলৈ মই কোন?” বা “মই ইয়াৰ বাবে সাজু নহয়!” বিশ্বাস কৰক যে আপুনি আছে, আৰু কাইলৈ ​​যে আন এটা দিন। ই কেতিয়াও নিখুঁত নহ’ব, কিন্তু আপুনি যিমানেই আপোনাৰ আৰামৰ জ’নৰ বাহিৰলৈ টানিব সিমানেই আপুনি শিক্ষকতাৰ প্ৰতি আত্মবিশ্বাসী অনুভৱ কৰিব।

আপুনি ইম্প’ষ্টাৰ চিনড্ৰমৰ সৈতে কেনেকৈ মোকাবিলা কৰে সেই বিষয়ে আমি শুনি ভাল পাম। ফেচবুকত আমাৰ WeAreTeachers HELPLINE গ্ৰুপত শ্বেয়াৰ কৰক।

প্লাছ, শিক্ষকসকলে বৰ্তমান কেনেকৈ সীমা সৃষ্টি কৰিছে।