Οι σχολικές παιδικές χαρές σήμερα είναι γενικά χαρούμενες, φωτεινές και πλαστικές θαυματουργές περιοχές. Τα μαξιλάρια από ξυλοτεμαχίδια ή ανακυκλωμένο καουτσούκ μαλακώνουν τις πτώσεις, και τα όρια της παιδικής χαράς είναι όμορφα σχεδιασμένα ώστε οι δάσκαλοι να μπορούν να παρακολουθούν καλά τους μαθητές τους.

Και ενώ τα παιδιά της δεκαετίας του '70 και του '80 μπορεί να αναπολούν με αγάπη και να αποκαλούν τις σύγχρονες παιδικές χαρές "μαλακές", όποιος δίδαξε εκείνες τις δεκαετίες ξέρει ότι έπρεπε να γίνουν αναβαθμίσεις - οι παιδικές χαρές της δεκαετίας του '70 και του '80 ήταν ουσιαστικά μια πρόσκληση για τα επείγοντα περιστατικά. Βετεράνοι δάσκαλοι, ρίξτε μια ματιά σε αυτές τις φωτογραφίες και θυμηθείτε, επιβιώσαμε.

1. Mary-Goes-Down ( γνωστός και ως Merry-Go-Round )

Ιδανικά: Μερικά παιδιά πήδηξαν πάνω, ενώ ένα άλλο έτρεχε χαλαρά δίπλα τους για να γυρίσει. Τα παιδιά εναλλάσσονταν ανιδιοτελώς, δίνοντας στον ωθητή άπλετο χρόνο για να οδηγήσει.

Στην πραγματική ζωή: Ο σπρώχτης έτρεξε τόσο επιθετικά που αναπόφευκτα έπεσε και παρασύρθηκε από το Mary-go-down, σταματώντας μόνο όταν τελικά άφησε ή έπεσε πάνω σε ένα από τα άλλα 50 παιδιά που έπεσαν.

2. Καυστήρας τρίτου βαθμού ( γνωστός και ως Metal Slide)

Ιδανικά: Επειδή τα παιδιά είναι πολύ καλά στο να παίρνουν σειρά, παρατάχθηκαν σε μονή γραμμή, περίμεναν μέχρι η προηγούμενη ολισθαίνουσα να απολαύσει τη σειρά της και να εκκενώσει την περιοχή της τσουλήθρας. Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκάλα για να απολαύσουν ένα ομαλό ταξίδι επιστροφής στη γη.

Στην πραγματική ζωή: Όλη η τάξη σας ανέβηκε. Ήταν πραγματικά δύσκολο να διακρίνεις τα μεμονωμένα παιδιά μέσα στο σταθερό ρεύμα των ουρλιαχτών που έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο στο κάτω μέρος της τσουλήθρας. Και ας μην ξεχνάμε τον πραγματικό και οδυνηρό κίνδυνο μιας μεταλλικής τσουλήθρας μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα.

3. Βλέπε Jane Whiplash ( γνωστός και ως Seesaw )

Ιδανικά: Δύο παιδιά σχετικά ίσου μεγέθους χρησιμοποίησαν τα πόδια τους για να αναπηδήσουν πάνω-κάτω.

Στην πραγματική ζωή: Και αν με το "ίσα" εννοούμε επτά παιδιά προς ένα, τότε βέβαια. Και πάντα, ΠΑΝΤΑ, υπήρχε ο κόπανος που κατέβαινε γρήγορα, αφήνοντας τον ανυποψίαστο σύντροφό του να προσγειωθεί με ένα χτύπημα που κτυπούσε το εγκεφαλικό στέλεχος.

4. Η ξύστρα δέρματος ( γνωστός και ως άσφαλτος )

Ιδανικά: Οι μαθητές χρησιμοποιούσαν αυτόν τον σκληρό χώρο για να ζωγραφίζουν με κιμωλία, να παίζουν μπάσκετ, να αναπηδούν με μπάλες ή να παίζουν χοροπηδητό.

Στην πραγματική ζωή: Όλη η τάξη σας χοροπηδούσε. Τα συρτάρια με την κιμωλία ξεχύνονταν στο γήπεδο του μπάσκετ και οι χοροπηδηχτές έπεφταν πάνω στους τετραγωνιστές. Συμπλοκές, τόσες πολλές συμπλοκές. Και όταν τα παιδιά έπεφταν; Ακόμα κι αν η άσφαλτος σας δεν ήταν σπασμένη και ανώμαλη, μπορούσατε να υπολογίζετε σε γραφικές γρατζουνιές στα χέρια και στα γόνατα.

5. Διακόπτης βραχιόνων ( γνωστός και ως Jungle Gym )

Ιδανικά: Μερικά παιδιά τεντώθηκαν και χτύπησαν μύες καθώς χρησιμοποίησαν τα χέρια και τα πόδια τους για να σκαρφαλώσουν σε όλο το γυμναστήριο και στις μπάρες.

Στην πραγματική ζωή: Ολόκληρη η τάξη σας ανέβηκε πάνω. Έτσι, τουλάχιστον μπορεί να υπάρχει ένα παιδί στο κάτω μέρος για να απαλύνει την πτώση του παιδιού που έπεσε από την κορυφή. Και ενώ η μεταλλική ποικιλία έχει ως επί το πλείστον εξαφανιστεί (#metalburns), οι φωτεινές, χαρούμενες και πλαστικές εκδοχές των μαϊμούδων παραμένουν. Αν και είναι περίπου στο μισό μέγεθος.

6. Προσοχή! ( γνωστός και ως Μπάλα πρόσδεσης )

Ιδανικά: Ο κατάλληλος αριθμός παιδιών (δύο) συγκεντρώθηκε γύρω από την μπάλα, έπαιξε ένα οργανωμένο παιχνίδι και ήταν πολύ αθλητικά.

Στην πραγματική ζωή: Ολόκληρη η τάξη σας ΔΕΝ ανέβηκε, επειδή μόνο το 5% γνώριζε τους πραγματικούς κανόνες και απέκλεισε τους υπόλοιπους από το να συμμετάσχουν. Οι υπόλοιποι έμειναν να κλαίνε επειδή είτε α) έμειναν εκτός είτε β) χτυπήθηκαν στο κεφάλι αφού πλησίασαν πολύ κοντά. Και εγκαύματα από σχοινί στα δάχτυλα; Κάθε φορά.

7. Το I Believe I Can Fly ( ή αλλιώς Swings )

Ιδανικά: Ένα παιδί τοποθετήθηκε στην κούνια και χρησιμοποίησε τα πόδια του για να κάνει άντληση. Κούνιασε αρκετά ψηλά ώστε να νιώσει την πτώση στο στομάχι της, αλλά όχι τόσο ψηλά ώστε να κάνει όλη τη διαδρομή.

Στην πραγματική ζωή: Ολόκληρη η τάξη σας ανέβαινε. Κυριολεκτικά. 10 παιδιά σε μια κούνια. Και μετά προσπαθούσαν να πηδήξουν και να προσγειωθούν χωρίς να στραμπουλήξουν τον αστράγαλο ή να συνθλίψουν κάποιον άλλο μαθητή. Και ενώ οι κούνιες χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα, οι αλυσίδες είναι πλέον συνήθως επικαλυμμένες με βινύλιο, ώστε να μην έχετε το φοβερό τσίμπημα από μέταλλο.