"Hoe weet ik wie ik moet oproepen?" Dit was de vraag waar ik me het meest zorgen over maakte toen ik nog les gaf. Dus toen de meer ervaren leraar in de hal me vertelde over Fair Sticks, dacht ik dat ik de perfecte oplossing had gevonden. Fair Sticks zijn een set ijsstokjes met de namen van je leerlingen. Je trekt een stokje uit een pot in plaats van ze te vragen hun hand op te steken. Ze zijn de go-to gelijke deelnameMaar als ze niet doordacht worden gebruikt, zijn ze allesbehalve eerlijk. Hier zijn enkele van de veelgemaakte fouten die we maken wanneer we ze gebruiken en enkele manieren waarop we ze eerlijker kunnen gebruiken (of ze helemaal kunnen weggooien).

In theorie helpen Fair Sticks ons onze vooroordelen te controleren. Ze voorkomen dat we steeds dezelfde leerlingen aanspreken.

Op papier klinken Fair Sticks geweldig. De verwachting is duidelijk: leerlingen moeten goed opletten omdat ze niet weten of we hun stokje zullen trekken en wanneer. Sommige leerkrachten vinden dit een goede voorbereiding op het leven. Volwassenen krijgen niet altijd van tevoren vragen voorgeschoteld en we worden voortdurend voor het blok gezet. Voor leerkrachten kunnen we Fair Sticks gebruiken om ervoor te zorgen dat we iedereen in gelijke mate aanspreken, en we nietgeven leerlingen die als eerste hun hand opsteken een voorkeursbehandeling. Veel scholen verplichten leraren om om deze reden Fair Sticks te gebruiken. Maar waarom noemen we ze eigenlijk Fair Sticks als ze bedoeld zijn om leerlingen koud te maken?

Is er nog iemand gefrustreerd door de zogenaamde "equity sticks", d.w.z. het koud bellen van studenten wanneer hun naam willekeurig wordt gekozen? Ik beschouw dat als een angst inducerende onderwijspraktijk - en er is niets rechtvaardigs aan. Waarom noemen we ze niet koud bellen sticks in plaats daarvan? pic.twitter.com/3PcS8GCFRM

- Jo Boaler (@joboaler) 2 november 2019

In de praktijk zijn Fair Sticks niet altijd eerlijk. Maar we kunnen ze eerlijker gebruiken.

Lesgeven is niet eenvoudig, en dat is een van de redenen waarom Fair Sticks niet altijd eerlijk zijn. Gelijke deelname is belangrijk, maar als we de naam van een leerling niet trekken en de tijd op is, kunnen ze niet meedoen. Ook zijn sommige vragen moeilijker dan andere. Als we lessen plannen, zetten we de vragen in een volgorde van eenvoudig naar ingewikkelder. Dus de leerlingen waarvan we de namen eerst trekken, zullen eerder een ja/nee ofJe hebt meer kans op een uitdagende en open vraag als je naam later in de les wordt getrokken. Dan is er nog de opleidingskwestie. Leraren krijgen vaak te horen dat ze Fair Sticks moeten gebruiken, maar zelden hoe en waarom. We moeten goed nadenken over hoe we Fair Sticks gebruiken. Hier zijn enkele uitdagingen en hoe we het gebruik van Fair Sticks eerlijker kunnen maken.

Uitdaging: Het is moeilijker om vragen te personaliseren, te differentiëren en aan te passen. Onze vragen kunnen niet uniform zijn.

Wanneer we Fair Sticks gebruiken, weten we niet wiens naam we zullen kiezen. Geen twee leerlingen zijn hetzelfde. En alleen omdat we lesgeven in de vierde klas betekent niet dat al onze leerlingen op magische wijze lezen, schrijven en rekenen op een vierde klas niveau. En dan hebben we het nog niet eens over onze leerlingen met verschillende achtergronden. Voor sommige van onze leerlingen is Engels niet hun eerste taal. Een andere leerling heeft misschien een leerstoornis...We kunnen leerlingen hebben die door hun angst het beantwoorden van vragen op verzoek in de weg staan. Wat lesgeven zo uitdagend en zinvol maakt, is dat we altijd aanpassingen maken om onze leerlingen te helpen. Ik heb leraren eerst aan de stok zien trekken voordat ze kozen welke vraag ze gingen stellen, maar leerlingen hadden snel door wie de moeilijke of gemakkelijke vragen kreeg. Wanneerdocenten de leerlingen de vragen de dag tevoren geven, kunnen ze die aanpak niet gebruiken. Dus in plaats van de vragen te stofferen, moeten we de antwoorden stofferen.

Oplossing: We kunnen verhelderende vragen stellen, voortbouwen op hun ideeën en hen aanmoedigen om "een vriend te bellen".

Als je aan de stok van een leerling trekt en hij weet het niet of wil niet antwoorden, laten veel leraren hem passeren. Ik merkte dat als dit in mijn klas gebeurde, mijn leerlingen dichtklapten of zich mislukkelingen voelden. We kunnen onze leerlingen coachen en dingen zeggen als: "Laat me de vraag anders formuleren" of "Hier is een voorbeeld." We kunnen leerlingen aanmoedigen om hun aantekeningen te gebruiken of ankertabellen op de muren van de klas te raadplegen. We kunnen ookleerlingen aanmoedigen om strategieën te gebruiken zoals Vraag drie voor mij en Bel een vriend om elkaar te helpen en teamwerk aan te moedigen.

Uitdaging: Als leerlingen weten dat we ze koud gaan bellen, zijn ze meer gefocust op wiens naam de volgende is dan op de les.

Ik spreek hier uit eigen ervaring. Toen ik mijn Fair Sticks gebruikte, zaten mijn leerlingen op de rand van hun stoel, zich afvragend wiens naam ik als volgende zou trekken. Ze waren daar veel meer in geïnteresseerd dan in wat ik onderwees. Het was bijna onmogelijk voor leerlingen die altijd eerst hun hand opstaken om te wachten tot (of als) ik het stokje met hun naam erop trok. Andere leerlingen warenzo bezorgd dat ze de volgende waren dat ze helemaal dicht gingen.

Oplossing: Laat de leerlingen van tevoren weten dat we Fair Sticks gebruiken. Als ze meer afleiden dan een hulpmiddel zijn, kunnen we iets anders proberen.

Een andere suggestie: wanneer je ja/nee of goed/fout vragen stelt, nodig dan de leerlingen uit om een koorantwoord te geven. Pamela, een leerkracht die deelde in de WeAreTeachers HELPLINE Facebook groep, stelde voor om de leerlingen een keuze te geven. "Je kunt ze vragen, is het a of b? Je kunt de vraag ter plekke aanpassen of ze vragen om een deel van de vraag te beantwoorden." Een ander idee: geef elke leerling een whiteboard, zodat zekunnen allemaal de vraag beantwoorden en ze dan voor je ophouden.

Uitdaging: Ondanks onze beste bedoelingen kunnen leerlingen het gevoel hebben dat onze beursstokken meer een "hebbes" zijn dan een "ik heb je".

Als we studenten een vraag stellen en ze hebben die de avond ervoor niet gezien of het staat niet op het bord waar ze het gemakkelijk kunnen zien, dan zetten we ze voor het blok. Nu zeg ik niet dat het niet belangrijk is om studenten verantwoordelijk te houden. Maar cold calling is niet effectief voor alle studenten. Ik voelde me vreselijk als ik de naam van een student trok, en ze vroegen om over te gaan of zich verontschuldigden omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. Ik...bezorgd dat als ik studenten liet slagen, ik hen liet gaan, en dat was niet eerlijk tegenover andere studenten.

Oplossing: We kunnen de leerlingen de avond tevoren de vragen geven, ze op het bord schrijven, en hen uitnodigen om te draaien en te praten voordat we de Fair Stick trekken.

Wij houden van de suggestie van Ruth in onze WeAreTeachers HELPLINE Facebook groep om leerlingen eerst te laten repeteren. Zij zegt: "Ik gaf de deelnemers aan de tafel altijd tijd om de mogelijke 'antwoorden' te bespreken voorafgaand aan het draaien en maakte alle leerlingen ervan bewust dat ze voorbereid moesten zijn om te delen. Ik vind dat de 'repetitietijd' met hun groep - in combinatie met de willekeurige selectie - zorgde voor een goede rechtvaardigheid."