“মই কেনেকৈ জানিম কাক ফোন কৰিব লাগে?” এইটোৱেই আছিল সেই প্ৰশ্ন যিটোৰ বাবে মই প্ৰাৰম্ভিক পাঠদানত বেছিকৈ চিন্তিত হৈছিলোঁ। গতিকে যেতিয়া হলৰ তলৰ অধিক অভিজ্ঞ শিক্ষকজনে মোক ফেয়াৰ ষ্টিকছৰ কথা ক’লে, মই ভাবিলোঁ যে মই ইয়াৰ নিখুঁত সমাধান বিচাৰি পাইছো। ফেয়াৰ ষ্টিক হৈছে আপোনাৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ নাম থকা পপচিকল ষ্টিকৰ এটা ছেট। আপুনি তেওঁলোকক হাত দাঙিবলৈ কোৱাৰ সলনি এটা জাৰৰ পৰা লাঠিডাল উলিয়াই আনে। সেইবোৰেই হৈছে গ’-টু ইকুৱেল অংশগ্ৰহণ কৌশল (আনকি এপ এটাও আছে!)। কিন্তু যেতিয়া সেইবোৰ চিন্তাশীলভাৱে ব্যৱহাৰ কৰা নহয়, তেতিয়া সেইবোৰ ন্যায্যৰ বাহিৰে আন একো নহয়৷ ইয়াত আমি সেইবোৰ ব্যৱহাৰ কৰাৰ সময়ত কৰা কিছুমান সাধাৰণ ভুল আৰু কিছুমান উপায় উল্লেখ কৰা হৈছে যাতে আমি সেইবোৰক অধিক ন্যায্যভাৱে ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰো (বা ইয়াক সম্পূৰ্ণৰূপে টছ কৰি পেলাব পাৰো)।

তত্ত্বগতভাৱে ফেয়াৰ ষ্টিকে আমাক আমাৰ পক্ষপাতিত্ব পৰীক্ষা কৰাত সহায় কৰে। তেওঁলোকে আমাক সকলো সময়তে একেখিনি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক মাতিবলৈ বাধা দিয়ে।

কাগজত ফেয়াৰ ষ্টিকছৰ শব্দ বৰ ভাল। আশা স্পষ্ট: ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে মনোযোগ দিব লাগিব কাৰণ তেওঁলোকে নাজানে আমি তেওঁলোকৰ লাঠিডাল আঁকিম নে কেতিয়া আঁকিম। কিছুমান শিক্ষকে অনুভৱ কৰে যে এয়া জীৱনৰ বাবে ভাল প্ৰস্তুতি। প্ৰাপ্তবয়স্কসকলে সদায় প্ৰশ্নসমূহৰ পূৰ্বদৰ্শন আগতীয়াকৈ ল’ব নোৱাৰে, আৰু আমাক সকলো সময়তে ঠাইতে ৰখা হয়। শিক্ষকৰ বাবে আমি ফেয়াৰ ষ্টিক ব্যৱহাৰ কৰি নিশ্চিত হ’ব পাৰো যে আমি সকলোকে সমানে ফোন কৰো, আৰু আমি প্ৰথমে হাত উঠা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক অগ্ৰাধিকাৰ নিদিওঁ। বহু বিদ্যালয়ত এই কাৰণেই শিক্ষকে ফেয়াৰ ষ্টিক ব্যৱহাৰ কৰিব লাগে। কিন্তু আমি প্ৰথমতে ফেয়াৰ ষ্টিক বুলি কিয় কওঁ যেতিয়া তেওঁলোকৰ উদ্দেশ্য ঠাণ্ডা-কল কৰাছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক?

তথাকথিত "ইকুইটি ষ্টিক" অৰ্থাৎ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক ঠাণ্ডাকৈ মাতিলে তেওঁলোকৰ নাম যাদৃচ্ছিকভাৱে বাছি লোৱাৰ ফলত আন কোনোবাই হতাশ হয়নে। মই সেইটোক উদ্বেগ সৃষ্টিকাৰী পাঠদানৰ অভ্যাস হিচাপে গণ্য কৰোঁ – আৰু ইয়াৰ কোনো ন্যায্যতা নাই। তাৰ পৰিৱৰ্তে ঠাণ্ডা কলিং ষ্টিক বুলি নক’লে কিয়? pic.twitter.com/3PcS8GCFRM

— জো ব’লাৰ (@joboaler) নৱেম্বৰ ২, ২০১৯

কাৰ্য্যক্ষেত্ৰত ফেয়াৰ ষ্টিক সদায় ন্যায্য নহয়। কিন্তু আমি সেইবোৰ অধিক ন্যায্যভাৱে ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰো।

শিক্ষকতা সহজ নহয়, যিটো এটা কাৰণ ফেয়াৰ ষ্টিক সদায় ন্যায্য নহয়। সমান অংশগ্ৰহণ গুৰুত্বপূৰ্ণ, কিন্তু আমি যদি কোনো ছাত্ৰৰ নাম টানিব নোৱাৰো আৰু আমাৰ সময় শেষ হয়, তেন্তে তেওঁলোকে অংশগ্ৰহণ কৰিবলৈ নাপায়। লগতে কিছুমান প্ৰশ্ন আনতকৈ কঠিন। আমি যেতিয়া পাঠৰ পৰিকল্পনা কৰোঁ, তেতিয়া আমি প্ৰশ্নবোৰ সহজৰ পৰা অধিক জটিললৈকে ক্ৰমবদ্ধ কৰোঁ। গতিকে আমি প্ৰথমে টানি অনা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ নামে হয়/নাই বা সঠিক/ভুল প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিয়াৰ সম্ভাৱনা বেছি। পাঠটোৰ পিছত আপোনাৰ নাম টানিলে আপুনি এটা প্ৰত্যাহ্বানমূলক আৰু মুকলি প্ৰশ্ন পোৱাৰ সম্ভাৱনা বেছি। তাৰ পিছত প্ৰশিক্ষণৰ বিষয়টোও৷ শিক্ষকসকলক প্ৰায়ে ফেয়াৰ ষ্টিক ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ কোৱা হয়, কিন্তু কেনেকৈ আৰু কিয় ব্যৱহাৰ কৰাটো খুব কমেইহে কোৱা হয়। আমি ফেয়াৰ ষ্টিক কেনেকৈ ব্যৱহাৰ কৰো সেই বিষয়ে চিন্তাশীল হ’ব লাগিব। ইয়াত কিছুমান প্ৰত্যাহ্বান আৰু আমি কেনেকৈ ফেয়াৰ ষ্টিক ব্যৱহাৰ কৰাটো ন্যায্য কৰিব পাৰো।

প্ৰত্যাহ্বান: প্ৰশ্নসমূহ ব্যক্তিগতকৰণ, পৃথকীকৰণ আৰু মৰাপাট কৰাটো অধিক কঠিন। আমাৰ প্ৰশ্নবোৰ সকলোৰে বাবে এক আকাৰৰ হ’ব নোৱাৰে।

যেতিয়া আমি ফেয়াৰ ষ্টিক ব্যৱহাৰ কৰো, তেতিয়া আমি নাজানো আমি কাৰ নাম বাছি লম। দুজন ছাত্ৰ নাইএকেধৰণৰ। আৰু আমি “চতুৰ্থ শ্ৰেণী” পঢ়াওঁ বুলিয়েই আমাৰ সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে যাদুকৰীভাৱে “চতুৰ্থ শ্ৰেণী” স্তৰত পঢ়ি আছে, লিখিছে, আৰু গণিত কৰি আছে। আমাৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ পটভূমি বেলেগ বেলেগ হোৱাটো দূৰৰ কথা। আমাৰ কিছুমান ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বাবে ইংৰাজী তেওঁলোকৰ প্ৰথম ভাষা নহয়। আন এজন ছাত্ৰৰ শিক্ষণৰ অক্ষমতা থাকিব পাৰে। আমাৰ এনে ছাত্ৰ-ছাত্ৰী থাকিব পাৰে, যাৰ উদ্বেগে চাহিদা অনুসৰি প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিয়াটো শিক্ষণৰ ক্ষেত্ৰত বাধাৰ সৃষ্টি কৰে। পাঠদানক ইমান প্ৰত্যাহ্বানজনক আৰু ইমান অৰ্থপূৰ্ণ কৰি তোলাৰ এটা অংশ হ’ল আমি সদায় আমাৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক সহায় কৰিবলৈ সালসলনি কৰি আছো। শিক্ষকসকলে কি প্ৰশ্ন সুধিব সেইটো নিৰ্বাচন কৰাৰ আগতে প্ৰথমে লাঠিডাল টানি থকাটো চাইছো, কিন্তু ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে সোনকালে বুজি পাইছিল যে কোনে কঠিন বা সহজ প্ৰশ্নবোৰ পাইছে। শিক্ষকসকলে যেতিয়া আগদিনা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক প্ৰশ্নবোৰ দিয়ে, তেতিয়া তেওঁলোকে সেই পদ্ধতি ব্যৱহাৰ কৰিব নোৱাৰে। গতিকে প্ৰশ্নবোৰ মৰাপাটৰ পৰিৱৰ্তে আমি উত্তৰবোৰ মৰাপাটত লগাব লাগিব।

সমাধান: আমি স্পষ্টীকৰণমূলক প্ৰশ্ন সুধিব পাৰো, তেওঁলোকৰ ধাৰণাবোৰৰ ওপৰত নিৰ্মাণ কৰিব পাৰো, আৰু তেওঁলোকক “বন্ধুক ফোন কৰিবলৈ” উৎসাহিত কৰিব পাৰো।

যদি... আপুনি এজন ছাত্ৰৰ লাঠিডাল টানিলে আৰু তেওঁলোকে উত্তৰ দিব নাজানে বা দিব নিবিচাৰে, বহু শিক্ষকে তেওঁলোকক পাছ কৰিবলৈ দিয়ে। মই লক্ষ্য কৰিলোঁ যেতিয়া মোৰ ক্লাছত এনেকুৱা হৈছিল, মোৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে বন্ধ হৈ গৈছিল বা বিফল হোৱাৰ দৰে অনুভৱ কৰিছিল। আমি আমাৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক প্ৰশিক্ষণ দিব পাৰো আৰু এনেকুৱা কথা ক’ব পাৰো যেনে, “মই প্ৰশ্নটো পুনৰ বাক্যাংশ কওঁ” বা “ইয়াত এটা উদাহৰণ আছে।” আমি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক শ্ৰেণীকোঠাৰ বেৰত তেওঁলোকৰ টোকা বা ৰেফাৰেন্স এংকৰ চাৰ্ট ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ উৎসাহিত কৰিব পাৰো। আমি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলকো উৎসাহিত কৰিব পাৰো যাতে...ইজনে সিজনক সহায় কৰিবলৈ আৰু দলীয় কামক উৎসাহিত কৰিবলৈ আস্ক থ্ৰী বিফোৰ মি আৰু ফোন এ ফ্ৰেণ্ডৰ দৰে কৌশল ব্যৱহাৰ কৰক।

প্ৰত্যাহ্বান: যেতিয়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে জানে যে আমি তেওঁলোকক ঠাণ্ডা ফোন কৰিম, তেতিয়া তেওঁলোকে কাৰ নামতকৈ পিছত কাৰ নাম আছে সেইটোত অধিক মনোনিৱেশ কৰে পাঠটো।

মই ইয়াত মোৰ অভিজ্ঞতাৰ পৰা কৈছো। মই দেখিলোঁ যে যেতিয়া মই মোৰ ফেয়াৰ ষ্টিক ব্যৱহাৰ কৰিছিলো, তেতিয়া মোৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল নিজৰ আসনৰ প্ৰান্তত আছিল, মাত্ৰ ভাবিছিল যে মই ইয়াৰ পিছত কাৰ নাম উলিয়াইম। মই যি শিকাইছিলো তাতকৈ তেওঁলোকৰ সেইটোৰ প্ৰতি বহুত বেছি আগ্ৰহ আছিল। সদায় প্ৰথমে হাত দাঙি ধৰা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ বাবে মই তেওঁলোকৰ নাম লিখা লাঠিডাল টানি নোযোৱালৈকে (বা যদি) অপেক্ষা কৰাটো প্ৰায় অসম্ভৱ আছিল। আন ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল ইমানেই চিন্তিত আছিল যে তেওঁলোক পিছত উঠিছিল যে তেওঁলোকে সম্পূৰ্ণৰূপে বন্ধ কৰি দিছিল।

সমাধান: ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক আগতীয়াকৈ জনাওক যে আমি ফেয়াৰ ষ্টিক ব্যৱহাৰ কৰিছো। যদি সেইবোৰ সঁজুলিতকৈ বেছি বিক্ষিপ্ততা, আমি আন কিবা এটা চেষ্টা কৰিব পাৰো।

আন এটা পৰামৰ্শ? যেতিয়া আপুনি হয়/নাই বা সঠিক/ভুল প্ৰশ্ন সুধিব, তেতিয়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক কোৰাল সঁহাৰি দিবলৈ আমন্ত্ৰণ জনাওক। WeAreTeachers HELPLINE ফেচবুক গ্ৰুপত শ্বেয়াৰ কৰা এগৰাকী শিক্ষয়িত্ৰী পামেলাই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক এটা পছন্দ দিয়াৰ পৰামৰ্শ দিছিল। “আপুনি তেওঁলোকক সুধিব পাৰে, ক নে খ? আপুনি ঠাইতে প্ৰশ্নটো পৰিৱৰ্তন কৰিব পাৰে বা তেওঁলোকক প্ৰশ্নৰ এটা অংশৰ উত্তৰ দিবলৈ ক’ব পাৰে।” আন এটা ধাৰণা: প্ৰতিজন ছাত্ৰক এখন বগা ফলক দিয়ক, যাতে তেওঁলোকে সকলোৱে প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিব পাৰে আৰু তাৰ পিছত আপুনি চাবলৈ সেইবোৰ ওপৰলৈ তুলি ধৰিব পাৰে।

প্ৰত্যাহ্বান: আমাৰ উত্তম উদ্দেশ্য থকাৰ পিছতো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে অনুভৱ কৰিব পাৰে যে আমাৰ ন্যায়সংগতষ্টিকবোৰ “মই তোমাক পাইছো”তকৈ বেছি “গটচা”।

যদি আমি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক এটা প্ৰশ্ন সুধিওঁ, আৰু তেওঁলোকে আগৰ নিশা দেখা নাছিল বা তেওঁলোকে পাৰে য’ত ব’ৰ্ডত নাথাকে সহজেই দেখা পাব, আমি সেইবোৰ ঠাইতে ৰাখিছো। এতিয়া মই কোৱা নাই যে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক জবাবদিহি কৰাটো গুৰুত্বপূৰ্ণ নহয়। কিন্তু সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বাবে কল্ড কলিং ফলপ্ৰসূ নহয়। এজন ছাত্ৰৰ নাম টানিলে মোৰ ভয়ংকৰ লাগিল, আৰু তেওঁলোকে পাছ কৰিবলৈ ক’লে বা কি ক’ব নাজানিলে ক্ষমা খুজিলে। মই চিন্তিত হৈছিলো যে যদি মই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক পাছ কৰিবলৈ দিওঁ, তেন্তে মই তেওঁলোকক হুকটোৰ পৰা এৰি দিছো, আৰু সেয়া আন ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ প্ৰতি ন্যায্য নাছিল।

সমাধান: আমি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক আগনিশাৰ প্ৰশ্নবোৰ দিব পাৰো, বৰ্ডত লিখিব পাৰো , আৰু আমি ফেয়াৰ ষ্টিক টানিবৰ আগতে তেওঁলোকক ঘূৰি কথা পাতিবলৈ আমন্ত্ৰণ জনাওক।

আমি আমাৰ WeAreTeachers HELPLINE ফেচবুক গ্ৰুপৰ ৰুথৰ এই পৰামৰ্শটো ভাল পাওঁ যাতে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে প্ৰথমে আখৰা কৰিব পাৰে। তাই কয়,” মই সদায় টেবুলত অংশগ্ৰহণকাৰীসকলক স্পিনিঙৰ আগতে সম্ভাৱ্য ‘উত্তৰ’সমূহৰ বিষয়ে আলোচনা কৰিবলৈ সময় দিছিলো আৰু সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক সজাগ কৰিছিলো যে তেওঁলোকে শ্বেয়াৰ কৰিবলৈ সাজু হ’ব লাগে। মই অনুভৱ কৰোঁ যে তেওঁলোকৰ গোটৰ সৈতে “আখৰা”ৰ সময়খিনি—এৰাব নোৱাৰা নিৰ্বাচনৰ সৈতে মিলি—যথাযথ ইকুইটি প্ৰদান কৰিছিল।”