Dit bericht is geschreven door een WeAreTeachers-lid dat anoniem wenst te blijven.

Onlangs werd ik midden in mijn planningsperiode naar het hoofdkantoor geroepen. Ik moest een voorwerp ophalen dat een ouder voor zijn kind had afgegeven. Omdat ik dacht dat het iets was als een inhalator of geld voor het avondeten, ging ik het graag halen.

Toen ik bij de receptie kwam, hield de ouder me een S'well flesje voor. Je weet wel, zo'n geïsoleerd waterflesje, nauwelijks groter dan een gewoon flesje water.

"Hoi, sorry," zei de ouder schaapachtig. Hij was in een pak, duidelijk op weg naar zijn werk (of iets wat op werk leek). "Remy bleef me maar sms'en dat ze het nodig had. Ik sms'te terug. Hebben ze geen waterfonteinen op jouw school? maar ik denk dat ze gewoon had om het uit de fles te hebben." Hij lachte, alsof hij wilde zeggen, Tieners, heb ik gelijk?

Ik haalde diep adem door mijn neus. "Oh, ik heb er ook zo een. Ik hou van de mijne," zei ik. Maar ik weet zeker dat mijn ogen zeiden, WAT OP DEZE AARDE .

We hebben allemaal wel eens gehoord van helikopterouders, maar misschien heeft u nog niet gehoord van de nieuwste term voor een verontrustende trend in de opvoeding: grasmaaierouders.

Grasmaaierouders gaan tot het uiterste om te voorkomen dat hun kind te maken krijgt met tegenslag, strijd of falen.

In plaats van kinderen voor te bereiden op uitdagingen, maaien ze obstakels weg zodat kinderen ze überhaupt niet ervaren.

Ik denk dat de meeste grasmaaierouders uit een goede hoek komen. Misschien hebben ze als kind veel schaamte ervaren rond falen. Of misschien voelden ze zich door hun ouders in de steek gelaten in hun momenten van strijd, of kregen ze te maken met meer obstakels dan de meesten. Ieder van ons - zelfs niet-ouders - kan zich inleven in de beweegredenen van iemand die zijn kind niet wil zien worstelen.

Maar door kinderen op te voeden die minimale strijd hebben meegemaakt, creëren we geen gelukkiger generatie kinderen. We creëren een generatie die geen idee heeft wat ze moeten doen als ze daadwerkelijk strijd tegenkomen. Een generatie die in paniek raakt of dichtklapt bij het idee van mislukking alleen al. Een generatie voor wie mislukking veel te pijnlijk is, en die hen achterlaat met copingmechanismen als verslaving, schuld, eninternalisering. De lijst gaat verder.

Als we alle strijd in de jonge jaren van kinderen elimineren, zullen ze op volwassen leeftijd niet magisch uitgerust aankomen om met falen om te gaan.

In de kindertijd leren ze deze vaardigheden.

Een kind dat nog nooit in zijn eentje met conflicten te maken heeft gehad, zal bij de eerste toets die hij op de universiteit maakt niet zeggen: "Jakkes, ik moet echt beter studeren. Ik zal de assistent vragen of hij studiegroepen kent waar ik me bij kan aansluiten of ander materiaal dat ik kan lezen om de volgende toets beter te maken." In plaats daarvan zal hij waarschijnlijk op een of meer van de volgende manieren reageren:

• Geef de professor de schuld
• bellen naar huis en smeken hun ouders om in te grijpen
• een zenuwinzinking krijgen of zichzelf ellendig maken
• Schrijf vervelende recensies online over de professor en zijn klas.
• beginnen te plannen voor de onvermijdelijke vernietiging van hun college carrière/toekomst.
• Neem aan dat ze gefaald hebben omdat ze dom zijn.
• in zichzelf instorten en volledig opgeven en stoppen met proberen...

Eng, toch? Ik zie soortgelijke versies van ditzelfde gedrag als leraar op een middelbare school.

Een verkleind voorbeeld hiervan is een ouder die belde om uitstel te vragen voor een schrijfproject namens hun kind dat ik Josh zal noemen.

"Ik wil best een verlenging geven," antwoordde ik, "maar zou je Josh willen vragen waarom hij mij er niet naar vroeg? Ik weet dat ik mijn leerlingen duidelijk heb gemaakt dat ze vrij zijn om mij om verlenging te vragen. Als er iets aan mij is waardoor hij nerveus is of aarzelt om mij te benaderen, moet ik dat weten."

"Oh nee, zo is het niet, hij houdt van je," legde ze uit. "Ik handel dit soort dingen meestal voor hem af."

Wat voor iets? Ik wilde het vragen. Iets minder dan perfect comfortabel?

Natuurlijk hebben sommige ouders kinderen die lijden aan angst, depressie of andere vormen van geestesziekte.

De ouders van deze leerlingen kunnen, begrijpelijkerwijs, proberen moeilijkheden en uitdagingen uit het leven van hun kind te verwijderen, omdat zij hebben gezien hoe hun kind in het verleden op andere moeilijkheden en uitdagingen heeft gereageerd. En hoewel ik volledig erken dat elk kind en elke situatie anders is - 504 leerlingen hebben bijvoorbeeld absoluut bepaalde moeilijkheden weggewerkt nodig om op gelijke voet te komen met huncollega's. Ik weet niet zeker of de oplossing voor elke gevoelig kind is om zoveel mogelijk strijd te verwijderen.

Ik heb een klinische angst die soms verlammend aanvoelt en waarmee ik in mijn jeugd vaak heb geworsteld. Maar ik kan me niet voorstellen hoeveel erger mijn angst zou zijn als mijn ouders me hadden geleerd dat mijn angst iets was om te vrezen en te vermijden, in plaats van er direct mee om te gaan; als ik was opgevoed om alles wat buiten mijn comfortzone lag uit de weg te gaan in plaats van mijn ongemak te verwerken en te verwerken; hadAls kind kreeg ik de boodschap dat mijn ouders - niet ik - de enigen waren die de uitdagingen in mijn leven aankonden.

Als we willen dat onze kinderen succesvolle, gezonde volwassenen worden, moeten we hen leren hun eigen uitdagingen te verwerken, op tegenslag te reageren en voor zichzelf op te komen.

Bekijk onze video over grasmaaier opvoeding hier.

Wat is een grasmaaier ouder?

"In plaats van kinderen voor te bereiden op uitdagingen, maaien grasmaaierouders obstakels neer."

Geplaatst door WeAreTeachers op vrijdag 14 september 2018

P.S.: Dit artikel van een universiteitsprofessor over grasmaaierouders is het bekijken waard.

Kom en deel je gedachten over grasmaaierouders in onze WeAreTeachers HELPLINE groep op Facebook.

Plus, leraren delen de meest schandalige verzoeken van ouders.