Ev post ji hêla endamek civata WeAreTeachers ve hatî beşdar kirin ku dixwaze nenas bimîne.

Di van demên dawî de, di nîvê heyama plansaziya xwe de gazî min kirin nivîsgeha sereke . Min hewce kir ku tiştek ku dêûbav ji bo zarokê xwe davêje hilbijêrim. Difikirîm ku ew tiştek mîna bîhnfirehek an dravê şîvê ye, ez kêfxweş bûm ku herim wê bistînim.

Dema ku ez gihîştim nivîsgeha pêşîn, dêûbav şûşeyek S'well ji min re rakir. Hûn dizanin, yek ji wan şûşeyên avê yên îzolekirî yên 17 onsî, hema ji şûşeyek avê ya asayî mezintir e.

“Silav, bibore,” dêûbav bi şermî got. Ew di cilûbergek de bû, bi eşkere ber bi kar ve (an tiştek mîna karekî) bû. "Remy ji min re nivîsand ku ew hewce dike. Min dîsa nivîsand, Ma wan kaniyên avê li dibistana te nînin?, Lê ez texmîn dikim ku wê tenê diviya wê ji şûşê derxîne." Ew keniya, mîna ku bêje, Ciwanno, ez rast im?

Min nefesek kûr ji pozê xwe kişand. "Oh, min yek ji wan heye - ez jî ji ya xwe hez dikim," min got. Lê ez pir bawer im ku çavên min digotin, ÇI LI VÎ ERDÊ RASTÎ .

Me hemûyan li ser dêûbavên helîkopterê bihîstiye. Lê dibe ku we peyva herî dawî ji bo meyleke xemgîn ku vê dawîyê di dêûbavbûnê de hatî nas kirin nebihîstibe: dê û bavên lawiran.

Dêûbavên kuçêker bi çi awayî hewce dikin ku nehêlin ku zarokê xwe bi dijwarî, têkoşîn, an têkçûnê re rû bi rû bimîne. .

Li şûna ku amade bikinzarok ji bo kêşeyan, ew astengan davêjin xwarê da ku zarok pêşî li wan nebin.

Ez difikirim ku piraniya dêûbavên çîmençêker ji cîhek baş têne. Dibe ku wan di zarokatiya xwe de li dora têkçûnê gelek şerm dît. An jî dibe ku wan di kêliyên têkoşînê de ji hêla dê û bavên xwe ve hîs kirine, an jî ji gelekan zêdetir bi astengiyan re mijûl bûne. Her yek ji me-tevî dêûbav-ne-dikare bi motîvasyonên kesek ku naxwaze zarokê xwe têkoşînê bibîne empatî bikin.

Lê di mezinkirina zarokên ku têkoşînek hindik de jiyane, em nifşek bextewartir ji zarokan naafirînin. . Em nifşekî diafirînin ku dema rastî têkoşînê tên, nizanin çi bikin. Nifşek ku bi tenê ji ramana têkçûnê ditirse an jî diqede. Nifşek ku têkçûn ji bo wan pir bi êş e, ji wan re mekanîzmayên rûbirûbûnê yên mîna narkotîk, sûcdarkirin û hundurîn hiştinê dihêle. Ev lîste berdewam dike.

Eger em di salên biçûk de hemû têkoşînê ji holê rakin, ew ê negihêjin mezinahiya bi efsûnî ku bi têkçûnê re mijûl bibin.

Bi rastî jî zarokatî ew e ku ew fêrî van huneran dibin.

Zarokek ku tu carî neçar ma ku bi tena serê xwe bi pevçûnê re mijûl bibe, ew ê nêzî ceribandina yekem a ku li zanîngehê bombe dike nebe û nebêje, "Yikes. Ez bi rastî hewce dikim ku hîn bêtir bixwînim. Ez ê xwe bigihînim arîkarê mezûn û bibînim ka ew ji komên xwendinê yên ku ez dikarim beşdarî bikim an materyalên din ên ku ez dikarim bixwînim ku di ya din de çêtir bikim nas dikinyek." Di şûna wê de, ew ê bi yek an çend awayên jêrîn bersivê bidin:

• Profesor sûcdar bikin
• Telîfonê malê bikin û ji dêûbavên xwe lava bikin ku mudaxele bikin
• Hebin têkçûnek derûnî an jî xwe belengaz dikin
• Nirxên xirab ên serhêl li ser profesor û pola wan binivîsin
• Destpê bikin ji bo hilweşandina neçarî ya kariyera zanîngehê/pêşeroja xwe
• Bihesibînin ku ew bi ser neketin ji ber ku ew bêaqil in
• Di nava xwe de diqelişin û bi tevahî dev jê berdidin û dev ji hewldanê berdidin

Tirsîn e, rast? Ez her dem guhertoyên heman tevgerên wekî mamosteyek dibistana navîn dibînim.

Nimûneyek piçûktir a vê yekê dêûbavek e ku gazî kir ku li ser navê zarokê xwe projeyek nivîsandinê dirêj bike ez Ez ê gazî Josh bikim.

"Ez kêfxweş im ku dirêjkirinê bidim," min bersivand, "lê hûn dixwazin ji Josh bipirsin çima wî li ser vê yekê ji min nepirsî? Ez dizanim ku min ji xwendekarên xwe re eşkere kir ku ew azad in ku ji min dirêjkirinê bixwazin. Ger tiştek di derbarê min de hebe ku wî aciz dike an dudil dike ku nêzîkî min bibe, divê ez li ser wê bizanim."

"Oh na, ne tiştek wusa ye, ew ji te hez dike," wê diyar kir. "Ez bi gelemperî bi vî rengî ji wî re mijûl dibim."

Tiştek çawa? Min dixwest bipirsim. Tiştek ji rehetiya bêkêmasî kêmtir e?

Bêguman, hin dêûbav zarokên ku ji fikar, depresyonê, an cûreyên din ên nexweşiyên derûnî dikişînin hene.

DêûbavênDibe ku ev xwendekar, bi têgihiştinî, hewl bidin ku têkoşîn û dijwariyan ji jiyana zarokê xwe derxînin ji ber ku wan awayê ku zarokê wan di paşerojê de bersiv daye têkoşîn û dijwariyên din dîtiye. Û dema ku ez bi tevahî qebûl dikim ku her zarok û rewş cûda ye - mînakî, 504 xwendekar bi tevahî hewce ne ku hin têkoşîn werin rakirin da ku bi hevsalên xwe re li qada lîstikê bin - ez ne bawer im ku çareserî ji bo her hesas zarok ew e ku bi qasî ku gengaz dibe têkoşînê ji holê rabike.

Xemgîniyek klînîkî ya min heye ku carinan dibe ku xwe seqet hîs bike û di zarokatiya xwe de gelek caran min pê re têkoşîn kir. Lê ez nikarim bifikirim ka dê û bavê min hînî min bikira ku fikarên min tiştek e ku meriv jê bitirse û jê birevin, dê û bavê min çiqasî xirabtir bûya; ma ez hatime raberkirin ku ji tiştekî li derveyî devera xwe ya rehetiyê dûr bikevin û li şûna pêvajoyê û li ser nerehetiya xwe bixebitim; gelo min di zarokatiya xwe de peyam standibû ku dê û bavê min - ne ez - bi tenê yên ku di jiyana min de kêşeyan bi rê ve birin.

Heke em dixwazin zarokên me serketî û mezinên saxlem bin, divê em wan fêrî bikin. ka meriv çawa kêşeyên xwe bi rê ve bibe, bersivê bide dijwariyan, û ji xwe re parêzvaniyê bike.

Vîdyoya me ya li ser dêûbavkirina lawnmower li vir binihêrin.

Dêûbavê Lawnmower Çi ye?

"Li şûna ku zarokan ji zehmetiyan re amade bikin, dê û bavên lawiran astengiyan datînin."

Ji hêlaWeAreTeachers Roja Înê, Îlon 14, 2018

P.S.: Ev gotara profesorê zanîngehê li ser dê û bavên çîmençêker hêjayî lênihêrînê ye.

Werin û di WeAreTeachers me de ramanên xwe li ser dê û bavên çolê parve bikin. Koma HELPLINE li ser Facebookê.

Zêdetir, mamoste daxwazên herî dijwar ên dêûbavan parve dikin.