Ten wpis został napisany przez członka społeczności WeAreTeachers, który chce zachować anonimowość.

Niedawno zostałem wezwany do głównego biura w środku mojego okresu planowania. Musiałem odebrać przedmiot, który rodzic zostawił dla swojego dziecka. Myśląc, że jest to coś w rodzaju inhalatora lub pieniędzy na obiad, z przyjemnością poszedłem to odebrać.

Kiedy dotarłem do recepcji, rodzic trzymał dla mnie butelkę S'well. Wiesz, jedną z tych 17-uncjowych izolowanych butelek na wodę, niewiele większą niż zwykła butelka wody.

"Cześć, przepraszam" - powiedział rodzic z ociąganiem. Był w garniturze, najwyraźniej zmierzał do pracy (lub czegoś podobnego do pracy). "Remy ciągle pisała do mnie, że tego potrzebuje. Odpisałem, Czy w twojej szkole nie ma fontann z wodą? ale chyba po prostu miał Zaśmiał się, jakby chciał powiedzieć, Nastolatki, mam rację?

Wzięłam głęboki wdech przez nos. "Och, też mam taki - uwielbiam swój" - powiedziałam. Ale jestem prawie pewna, że moje oczy mówiły, CO NA TEJ ZIEMI .

Wszyscy słyszeliśmy o rodzicach-helikopterach, ale być może nie słyszeliśmy o najnowszym określeniu niepokojącego trendu, który został niedawno zidentyfikowany w rodzicielstwie: rodzice-kosiarze.

Rodzice-kosiarze robią wszystko, co w ich mocy, by ich dziecko nie musiało stawiać czoła przeciwnościom losu, zmaganiom czy porażkom.

Zamiast przygotowywać dzieci do wyzwań, usuwają przeszkody, aby dzieci w ogóle ich nie doświadczyły.

Myślę, że większość rodziców kosiarzy pochodzi z dobrych pobudek. Być może w dzieciństwie doświadczyli wstydu związanego z porażką. A może czuli się opuszczeni przez rodziców w chwilach walki lub zmagali się z większymi przeszkodami niż większość. Każdy z nas - nawet nie-rodziców - może wczuć się w motywacje osoby, która nie chce, aby jej dziecko zmagało się z trudnościami.

Ale wychowując dzieci, które doświadczyły minimalnej walki, nie tworzymy szczęśliwszego pokolenia dzieci. Tworzymy pokolenie, które nie ma pojęcia, co zrobić, gdy faktycznie napotkają walkę. Pokolenie, które panikuje lub zamyka się na samą myśl o porażce. Pokolenie, dla którego porażka jest zbyt bolesna, pozostawiając im mechanizmy radzenia sobie, takie jak uzależnienie, obwinianie iinternalizacja - lista jest długa.

Jeśli wyeliminujemy wszelkie zmagania w młodszych latach życia dzieci, nie osiągną one dorosłości magicznie przygotowane do radzenia sobie z porażkami.

To właśnie w dzieciństwie uczą się tych umiejętności.

Dziecko, które nigdy nie musiało samodzielnie radzić sobie z konfliktem, nie podejdzie do pierwszego testu, który zbombarduje na studiach i nie powie: "Rany. Naprawdę muszę się więcej uczyć. Skontaktuję się z asystentem absolwenta i zobaczę, czy znają grupy do nauki, do których mogę dołączyć, lub inne materiały, które mogę przeczytać, aby lepiej poradzić sobie z następnym testem." Zamiast tego najprawdopodobniej zareaguje w jeden lub więcej z poniższych sposobów:

• Winić profesora
• Dzwonią do domu i błagają rodziców o interwencję
• Przechodzą załamanie psychiczne lub unieszczęśliwiają się.
• Pisać nieprzyjemne recenzje online na temat profesora i jego zajęć.
• Rozpocząć planowanie nieuniknionego zniszczenia swojej kariery/przyszłości na studiach.
• Zakładają, że zawiedli, bo są głupi
• Zapadają się w sobie, całkowicie się poddają i przestają próbować.

Przerażające, prawda? Cały czas widzę podobne wersje tych samych zachowań jako nauczyciel w gimnazjum.

Zmniejszonym przykładem tego jest rodzic, który zadzwonił z prośbą o przedłużenie projektu pisarskiego w imieniu swojego dziecka, którego nazwę Josh.

"Chętnie udzielę przedłużenia" - odpowiedziałem - "ale czy mógłbyś zapytać Josha, dlaczego mnie o to nie zapytał? Wiem, że jasno powiedziałem moim uczniom, że mogą swobodnie prosić mnie o przedłużenie. Jeśli jest coś we mnie, co sprawia, że jest zdenerwowany lub waha się do mnie podejść, muszę o tym wiedzieć".

"O nie, to nic takiego, on cię kocha" - wyjaśniła - "Po prostu zwykle zajmuję się takimi rzeczami za niego".

Jakiego rodzaju? Chciałem zapytać. Coś mniej niż idealny komfort?

Oczywiście niektórzy rodzice mają dzieci, które cierpią na stany lękowe, depresję lub inne formy chorób psychicznych.

Rodzice tych uczniów mogą, co zrozumiałe, próbować usunąć zmagania i wyzwania z życia swojego dziecka, ponieważ widzieli sposób, w jaki ich dziecko reagowało na inne zmagania i wyzwania w przeszłości. I chociaż w pełni przyznaję, że każde dziecko i sytuacja jest inna - na przykład uczniowie 504 absolutnie potrzebują wyeliminowania pewnych zmagań, aby mieć równe szanse ze swoimi rówieśnikami.rówieśników - nie jestem pewien, czy rozwiązanie dla każdy Wrażliwe dziecko ma usunąć jak najwięcej zmagań.

Mam lęk kliniczny, który czasami może być paraliżujący i z którym często zmagałem się w dzieciństwie. Ale nie mogę sobie wyobrazić, o ile gorszy byłby mój lęk, gdyby moi rodzice nauczyli mnie, że mój lęk jest czymś, czego należy się bać i unikać, a nie radzić sobie z nim; gdybym został wychowany tak, aby unikać wszystkiego, co wykracza poza moją strefę komfortu, zamiast przetwarzać i pracować nad swoim dyskomfortem; gdybyJako dziecko otrzymałem wiadomość, że moi rodzice - a nie ja - byli jedynymi osobami przygotowanymi do radzenia sobie z wyzwaniami w moim życiu.

Jeśli chcemy, aby nasze dzieci odniosły sukces i były zdrowymi dorosłymi, musimy nauczyć je, jak radzić sobie z własnymi wyzwaniami, reagować na przeciwności losu i bronić siebie.

Obejrzyj nasz film na temat rodzicielstwa kosiarek tutaj.

Co to jest rodzic kosiarki?

"Zamiast przygotowywać dzieci na wyzwania, rodzice-kosiarze koszą przeszkody".

Opublikowany przez WeAreTeachers w piątek, Wrzesień 14, 2018

P.S.: Warto zapoznać się z artykułem profesora college'u na temat rodziców kosiarek.

Podziel się swoimi przemyśleniami na temat rodziców kosiarek w naszej grupie WeAreTeachers HELPLINE na Facebooku.

Ponadto nauczyciele dzielą się najbardziej oburzającymi prośbami rodziców.