Bu yazı, adının açıklanmasını istemeyen bir WeAreTeachers topluluk üyesi tarafından hazırlanmıştır.

Geçenlerde planlama dönemimin ortasında ana ofise çağrıldım. Bir velinin çocuğu için bıraktığı bir eşyayı almam gerekiyordu. Bunun bir solunum cihazı ya da akşam yemeği için para gibi bir şey olduğunu düşünerek seve seve gidip aldım.

Ön ofise gittiğimde, veli bana bir S'well şişesi uzatıyordu. Bilirsiniz, normal bir su şişesinden ancak daha büyük olan 17 onsluk yalıtımlı su şişelerinden biri.

"Merhaba, kusura bakmayın," dedi ebeveyn mahcup bir ifadeyle. Takım elbise giymişti, belli ki işe (ya da işe benzer bir şeye) gidiyordu. "Remy bana ihtiyacı olduğuna dair mesaj atıp duruyordu, ben de cevap yazdım, Okulunuzda su çeşmesi yok mu? ama sanırım o sadece vardı şişeden çıkarmış olmak." Sanki şöyle der gibi güldü, Gençler, haksız mıyım?

Burnumdan derin bir nefes aldım. "Onlardan bende de var, benimkini de çok seviyorum," dedim. Ama gözlerimin söylediklerinden oldukça eminim, BU GERÇEK DÜNYADA NE .

Helikopter ebeveynleri hepimiz duymuşuzdur. Ancak ebeveynlikte son zamanlarda tespit edilen rahatsız edici bir eğilim için kullanılan son terimi duymamış olabilirsiniz: çim biçme makinesi ebeveynler.

Çim biçme makinesi ebeveynler, çocuklarının zorluklarla, mücadeleyle veya başarısızlıkla karşılaşmasını önlemek için ne gerekiyorsa yaparlar.

Çocukları zorluklara hazırlamak yerine, engelleri ortadan kaldırıyorlar, böylece çocuklar ilk etapta bunları yaşamayacaklar.

Çim biçme makinesi ebeveynlerinin çoğunun iyi bir yerden geldiğini düşünüyorum. Belki çocukken başarısızlık konusunda çok fazla utanç yaşadılar. Ya da belki mücadele anlarında ebeveynleri tarafından terk edildiklerini hissettiler veya çoğundan daha fazla engelle uğraştılar. Herhangi birimiz - ebeveyn olmayanlar bile - çocuklarının mücadele ettiğini görmek istemeyen bir kişinin motivasyonlarıyla empati kurabiliriz.

Ancak asgari düzeyde mücadele deneyimi yaşamış çocuklar yetiştirirken, daha mutlu bir nesil yaratmıyoruz. Gerçekten mücadeleyle karşılaştıklarında ne yapacaklarını bilmeyen bir nesil yaratıyoruz. Başarısızlık fikri karşısında paniğe kapılan ya da içine kapanan bir nesil. Başarısızlığın çok acı verici olduğu bir nesil, onları bağımlılık, suçlama veiçselleştirme. Liste uzayıp gidiyor.

Çocukların gençlik yıllarındaki tüm mücadeleleri ortadan kaldırırsak, yetişkinlik dönemine başarısızlıkla başa çıkabilecek sihirli bir donanıma sahip olarak gelmeyeceklerdir.

Aslında çocukluk, bu becerileri öğrendikleri zamandır.

Hiç kendi başına çatışmayla baş etmek zorunda kalmamış bir çocuk, üniversitede girdiği ilk sınava yaklaşıp "Eyvah, gerçekten daha sıkı çalışmam gerek. Mezun asistanına ulaşıp bir sonraki sınavda daha başarılı olmak için katılabileceğim çalışma grupları veya okuyabileceğim başka materyaller olup olmadığını öğreneceğim." demeyecektir. Bunun yerine, büyük olasılıkla aşağıdaki yollardan bir veya daha fazlasına başvuracaktır:

• Profesörü suçlayın
• Evi arayıp ailelerine müdahale etmeleri için yalvarmak
• Ruhsal çöküntü yaşar veya kendini perişan eder
• Profesör ve sınıfları hakkında internette kötü yorumlar yazmak
• Üniversite kariyerlerinin/geleceklerinin kaçınılmaz yıkımı için plan yapmaya başlayın
• Aptal oldukları için başarısız olduklarını varsayalım
• Kendi içlerine kapanıp tamamen pes etmek ve denemeyi bırakmak

Korkutucu, değil mi? Bir ortaokul öğretmeni olarak aynı davranışların benzer versiyonlarını her zaman görüyorum.

Bunun küçültülmüş bir örneği, Josh adını vereceğim çocukları adına bir yazı projesi için uzatma istemek üzere arayan bir ebeveyndir.

"Uzatma vermekten mutluluk duyarım," dedim, "ama Josh'a neden bana sormadığını sorabilir misiniz? Öğrencilerime benden uzatma istemekte özgür olduklarını açıkça belirttiğimi biliyorum. Eğer benimle ilgili onu tedirgin eden ya da bana yaklaşmakta tereddüt etmesine neden olan bir şey varsa, bunu bilmem gerekir."

"Hayır, öyle bir şey değil, seni seviyor," diye açıkladı. "Genelde bu tür şeyleri onun için ben hallederim."

Ne tür bir şey? Sormak istedim. Mükemmel konfordan daha az bir şey var mı?

Elbette bazı ebeveynlerin anksiyete, depresyon veya diğer ruhsal hastalık türlerinden muzdarip çocukları vardır.

Bu öğrencilerin ebeveynleri, anlaşılır bir şekilde, çocuklarının geçmişte diğer mücadelelere ve zorluklara nasıl tepki verdiğini gördükleri için çocuklarının hayatından mücadeleleri ve zorlukları çıkarmaya çalışabilirler. Ve her çocuğun ve durumun farklı olduğunu tamamen kabul etsem de - örneğin, 504 öğrencilerin diğer öğrencilerle eşit bir oyun alanında olmak için kesinlikle belirli mücadelelerin ortadan kaldırılmasına ihtiyacı vardır.eşler için çözüm olduğundan emin değilim her Hassas çocuk mümkün olduğunca çok mücadele etmelidir.

Çocukluğum boyunca sık sık mücadele ettiğim ve zaman zaman sakatlayıcı hissettiren klinik anksiyetem var. Ancak ailem bana anksiyetemin korkulacak ve kaçınılacak bir şey olduğunu, doğrudan ele alınmaması gerektiğini öğretseydi; rahatsızlığımı işlemek ve üzerinde çalışmak yerine rahatlık alanımın dışındaki her şeyden uzak durmak için yetiştirilseydim anksiyetemin ne kadar kötü olacağını hayal bile edemiyorum.Çocukken, hayatımdaki zorluklarla başa çıkabilecek donanıma sahip olanların ben değil, ailem olduğu mesajını aldım.

Çocuklarımızın başarılı, sağlıklı yetişkinler olmalarını istiyorsak, onlara kendi zorluklarını nasıl aşacaklarını, sıkıntılara nasıl karşılık vereceklerini ve kendilerini nasıl savunacaklarını öğretmeliyiz.

Çim biçme makinesi ebeveynliği hakkındaki videomuza buradan göz atın.

Çim Biçme Makinesi Ebeveyni Nedir?

"Çocukları zorluklara hazırlamak yerine, çim biçme makinesi ebeveynler engelleri biçiyor."

WeAreTeachers tarafından 14 Eylül 2018 Cuma günü yayınlandı

Not: Bir üniversite profesörünün çim biçme makinesi ebeveynleri hakkındaki bu makalesi göz atmaya değer.

Gelin ve çim biçme makinesi ebeveynleri hakkındaki düşüncelerinizi Facebook'taki WeAreTeachers HELPLINE grubumuzda paylaşın.

Ayrıca, öğretmenler ebeveynlerden gelen en çirkin istekleri paylaşıyor.