این پست توسط یکی از اعضای انجمن WeAreTeachers ارائه شده است که مایل است ناشناس بماند.

اخیراً، در اواسط دوره برنامه ریزی خود به دفتر اصلی فراخوانده شدم. . من باید کالایی را که یکی از والدین برای فرزندشان گذاشته بود بردارم. با اینکه فکر می کردم چیزی شبیه دستگاه تنفس یا پول شام است، خوشحال شدم که آن را بازیابی کردم.

وقتی به دفتر اصلی رسیدم، والدین یک بطری S'well برای من در دست داشتند. می دانید، یکی از آن بطری های آب 17 اونسی عایق، به سختی بزرگتر از یک بطری آب معمولی است.

والد با ناراحتی گفت: "سلام، متاسفم." او در کت و شلوار بود، به وضوح به سر کار (یا چیزی شبیه به کار). «رمی مدام به من پیام می داد که به آن نیاز دارد. من جواب دادم، آیا آنها در مدرسه شما آبنما ندارند؟، اما حدس می‌زنم که او فقط باید آن را از بطری بیرون بیاورد. او خندید، انگار می خواهد بگوید نوجوانان، راست می گویم؟

نفس عمیقی از دماغم کشیدم. گفتم: «اوه، من یکی از آن‌ها را دارم - من هم مال خودم را دوست دارم. اما من کاملاً مطمئن هستم که چشمانم می‌گفتند، در این زمین واقعی چه می‌شود .

همه ما نام والدین هلیکوپتری را شنیده‌ایم. اما ممکن است در مورد آخرین اصطلاح یک روند نگران کننده که اخیراً در تربیت فرزند شناسایی شده است نشنیده باشید: والدین چمن زن.

والدین ماشین چمن زنی تمام تلاش خود را می کنند تا از رویارویی فرزندشان با ناملایمات، مبارزه یا شکست جلوگیری کنند. .

به جای آماده شدنکودکان برای چالش‌ها، موانع را پایین می‌کشند تا بچه‌ها در وهله اول آن‌ها را تجربه نکنند.

من فکر می‌کنم که اکثر والدین چمن‌زن از مکان خوبی می‌آیند. شاید آنها در کودکی شرم زیادی را در مورد شکست تجربه کردند. یا شاید آنها در لحظات مبارزه خود احساس می کردند که توسط والدین خود رها شده اند، یا با موانع بیشتری نسبت به بقیه برخورد می کردند. هر یک از ما - حتی غیر والدین - می‌توانیم با انگیزه‌های فردی که نمی‌خواهد شاهد تقلای فرزندش باشد همدلی کنیم.

اما در تربیت کودکانی که کمترین مبارزه را تجربه کرده‌اند، ما نسل شادتری از کودکان نمی‌سازیم. . ما در حال ایجاد نسلی هستیم که نمی‌دانند وقتی واقعاً با مبارزه مواجه می‌شوند چه کاری انجام دهند. نسلی که به خاطر شکست صرف وحشت می کند یا تعطیل می شود. نسلی که شکست برایشان بسیار دردناک است و مکانیسم‌های مقابله‌ای مانند اعتیاد، سرزنش و درونی‌سازی را برایشان رها می‌کند. این فهرست ادامه دارد.

اگر ما در سنین پایین‌تر کودکان را از بین ببریم، آن‌ها به طور جادویی به بزرگسالی مجهز نمی‌شوند تا با شکست مواجه شوند.

در واقع، کودکی زمانی است که آنها این مهارت‌ها را یاد می‌گیرند.

کودکی که هرگز مجبور نبوده به تنهایی با تعارض کنار بیاید، به اولین آزمونی که در دانشگاه بمباران می کند نزدیک نمی شود و نمی گوید: «بله. من واقعاً باید بیشتر درس بخوانم. من با دستیار فارغ التحصیل تماس خواهم گرفت و ببینم آیا آنها از گروه های مطالعاتی که می توانم به آنها ملحق شوم یا مطالب دیگری را که می توانم بخوانم برای انجام کارهای بعدی بهتر می شناسند، می شناسند.یکی.” در عوض، آنها به احتمال زیاد به یک یا چند روش زیر پاسخ خواهند داد:

• پروفسور را سرزنش کنید
• با خانه تماس بگیرید و از والدین خود التماس کنید که دخالت کنند
• فروپاشی ذهنی یا خود را بدبخت می کنند
• نظرات بدی را در مورد استاد و کلاسشان به صورت آنلاین بنویسید
• برنامه ریزی برای نابودی اجتناب ناپذیر شغل دانشگاهی/آینده خود را شروع کنید
• فرض کنید که آنها شکست خوردند زیرا آنها احمق هستند
• در خود فرو می ریزند و کاملاً تسلیم می شوند و دست از تلاش بر می دارند

ترسناک است، درست است؟ من همیشه نسخه‌های مشابهی از این رفتارهای مشابه را به عنوان یک معلم مدرسه راهنمایی می‌بینم.

یک مثال کوچک‌تر از این، والدینی است که برای درخواست تمدید پروژه نوشتن از طرف فرزندشان تماس گرفتند. با جاش تماس می‌گیرم.

"من خوشحالم که تمدید می‌کنم"، "اما می‌خواهی از جاش بپرسی که چرا از من در این مورد سوال نکرد؟ می‌دانم که برای دانش‌آموزانم روشن کرده‌ام که آزادند از من درخواست برنامه‌های افزودنی کنند. اگر چیزی در مورد من وجود دارد که او را عصبی یا مردد می کند که به من نزدیک شود، باید در مورد آن بدانم." "من معمولاً این نوع کارها را برای او انجام می دهم."

چه نوع کاری؟ می خواستم بپرسم. چیزی کمتر از اینکه کاملاً راحت باشد؟

البته، برخی از والدین فرزندانی دارند که از اضطراب، افسردگی یا سایر اشکال بیماری روانی رنج می برند.

والدیناین دانش‌آموزان، به‌طور قابل‌توجهی، ممکن است تلاش کنند تا چالش‌ها و چالش‌ها را از زندگی فرزندشان حذف کنند، زیرا نحوه واکنش فرزندشان به دیگر مبارزات و چالش‌ها را در گذشته دیده‌اند. و در حالی که من کاملاً اذعان دارم که هر کودک و موقعیتی متفاوت است - برای مثال، 504 دانش آموز کاملاً نیاز دارند که مبارزه های خاصی را حذف کنند تا در یک زمین بازی با همسالان خود باشند - مطمئن نیستم که راه حل برای هر حساس باشد. کودک باید تا آنجا که ممکن است مبارزه را از بین ببرد.

من اضطراب بالینی دارم که گاهی اوقات فلج کننده است و اغلب در طول دوران کودکی با آن دست و پنجه نرم می کردم. اما نمی‌توانم تصور کنم اگر والدینم به من یاد می‌دادند که اضطراب من چیزی است که باید از آن ترسید و اجتناب کرد، اضطراب من چقدر بدتر می‌شد. آیا من تربیت شده بودم که از هر چیزی خارج از منطقه آسایش خود دوری کنم، به جای فرآیند و رفع ناراحتی ام. اگر در کودکی این پیام را دریافت کرده بودم که والدینم - نه من - تنها کسانی بودند که برای مقابله با چالش های زندگی ام مجهز بودند.

اگر می خواهیم فرزندانمان بزرگسالانی موفق و سالم باشند، باید به آنها آموزش دهیم. چگونه چالش‌های خود را پردازش کنند، به سختی‌ها پاسخ دهند و از خودشان دفاع کنند.

ویدیوی ما را در مورد والدین با ماشین چمن‌زنی در اینجا ببینید.

والدین ماشین چمن زنی چیست؟

"والدین ماشین چمن زنی به جای آماده کردن کودکان برای چالش ها، موانع را از بین می برند."

ارسال شده توسطWeAreTeachers در جمعه، 14 سپتامبر 2018

P.S.: این مقاله توسط یک استاد کالج در مورد والدین ماشین چمن زنی ارزش بررسی را دارد.

بیایید و نظرات خود را در مورد والدین ماشین چمن زنی در WeAreTeachers ما به اشتراک بگذارید. گروه HELPLINE در فیس بوک.

به علاوه، معلمان ظالمانه ترین درخواست های والدین را به اشتراک می گذارند.