คุณอาจได้เรียนรู้คำศัพท์นี้ก่อนเริ่มสอน จากนั้นคุณอาจเริ่มใช้แนวคิดนี้โดยไม่รู้ตัว แต่คุณอาจยังคงถามว่า "นั่งร้านในการศึกษาคืออะไร"

สำหรับผู้เริ่มต้น ต่อไปนี้เป็นข้อมูลพื้นฐานเล็กๆ น้อยๆ ในช่วงทศวรรษที่ 1930 นักจิตวิทยาชาวโซเวียต Lev Vygotsky ได้พัฒนาแนวคิด "โซนของการพัฒนาใกล้เคียง" หรือ ZPD และพิจารณาว่าวิธีที่ถูกต้องในการทดสอบเด็กนักเรียนคือการทดสอบความสามารถในการแก้ปัญหาทั้งด้วยตนเองและด้วยความช่วยเหลือจากครู

ในปี 1976 ผลงานของ Vygotsky ได้รับการฟื้นฟูโดยนักวิจัย David Wood, Gail Ross และ Jerome Bruner ผู้ซึ่งบัญญัติคำว่า "scaffolding" รายงานของพวกเขา "บทบาทของการสอนพิเศษในการแก้ปัญหา" พบว่าการสนับสนุนให้นักเรียนท้าทายตัวเองในการเข้าใจแนวคิดใหม่ภายใน ZPD ของพวกเขานำไปสู่ความสำเร็จในการเรียนรู้

นั่งร้านในการศึกษาคืออะไร

เป็นกระบวนการสอนที่นักการศึกษาจำลองหรือสาธิตวิธีการแก้ปัญหา จากนั้นถอยหลังและกระตุ้นให้นักเรียนแก้ปัญหาด้วยตนเอง

การสอนแบบนั่งร้านช่วยให้นักเรียนได้รับการสนับสนุนที่จำเป็นโดยการแบ่งการเรียนรู้ไปสู่สิ่งที่ทำได้ ขนาดในขณะที่พวกเขาก้าวไปสู่ความเข้าใจและความเป็นอิสระ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ก็เหมือนกับการสร้างบ้าน ทีมงานใช้นั่งร้านเพื่อช่วยพยุงโครงสร้างในขณะที่กำลังสร้าง ยิ่งบ้านแข็งแรงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องการบ้านน้อยลงเท่านั้นนั่งร้านเพื่อยึดมันไว้ คุณกำลังสนับสนุนนักเรียนของคุณในขณะที่พวกเขาเรียนรู้แนวคิดใหม่ๆ ยิ่งความมั่นใจและความเข้าใจของพวกเขาเพิ่มมากขึ้นเท่าใด พวกเขาก็ยิ่งต้องการการสนับสนุนหรือโครงร่างน้อยลงเท่านั้น

ความแตกต่างระหว่างโครงร่างและความแตกต่าง

บางครั้งครูอาจสับสนระหว่างโครงร่างกับความแตกต่าง แต่จริงๆ แล้วทั้งสองแบบมีความแตกต่างกันมาก

การสอนที่แตกต่างกันเป็นวิธีการที่ช่วยให้นักการศึกษาสามารถปรับแต่งการสอนเพื่อให้นักเรียนทุกคนสามารถเรียนรู้เนื้อหาในชั้นเรียนได้โดยไม่คำนึงถึงความสามารถของตนเอง กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ การปรับการสอนให้ตรงกับความต้องการในรูปแบบการเรียนรู้ที่แตกต่างกัน

Scaffolding หมายถึงการแบ่งการเรียนรู้ออกเป็นชิ้นเล็กๆ เพื่อให้นักเรียนจัดการกับเนื้อหาที่ซับซ้อนได้ง่ายขึ้น สร้างจากแนวคิดเก่าและเชื่อมโยงเข้ากับแนวคิดใหม่

การใช้นั่งร้านในห้องเรียน

มีหลายวิธีในการใช้นั่งร้านในห้องเรียน

<6 แบบจำลอง/การสาธิต: ใช้อุปกรณ์ช่วยทางกายภาพและภาพเพื่อจำลองการสอนและช่วยวาดภาพที่สมบูรณ์ของบทเรียน
1. อธิบายแนวคิดในหลายๆ วิธี: ใช้ เนื้อหาหลักของห้องเรียน เช่น แผนภูมิสมอเรือ แผนที่ความคิด และกราฟิกออร์แกไนเซอร์ เพื่อให้นักเรียนสามารถเชื่อมโยงระหว่างแนวคิดที่เป็นนามธรรมและวิธีทำความเข้าใจและอ่านเนื้อหาเหล่านั้น
2. การเรียนรู้แบบโต้ตอบหรือร่วมกัน: สร้างกลุ่มย่อย รับผิดชอบในการเรียนรู้และสอนส่วนหนึ่งของบทเรียนนี่คือหัวใจสำคัญของการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพและฐานราก
3. ต่อยอดจากความรู้เดิม: คุณไม่สามารถสร้างได้ก่อนที่คุณจะรู้ว่านักเรียนของคุณเข้าใจแนวคิดใดและต้องการคำแนะนำเพิ่มเติมที่ไหน นี่เป็นโอกาสที่ดีในการระบุช่องว่างการเรียนรู้ การใช้กิจกรรมต่างๆ เช่น บทเรียนสั้นๆ รายการบันทึกประจำวัน คำศัพท์เฉพาะแนวคิดที่โหลดไว้ด้านหน้า หรือเพียงแค่การอภิปรายสั้นๆ ในชั้นเรียน คุณสามารถกำหนดตำแหน่งที่นักเรียนอยู่
4. นำเสนอแนวคิดและพูดคุยผ่าน: นี่คือที่ที่คุณจำลองปัญหา อธิบายวิธีแก้ปัญหาและเหตุผล
5. อภิปรายแนวคิดต่อไป: แบ่งนักเรียนออกเป็นกลุ่มเล็กๆ ให้พวกเขาอภิปรายบทเรียนด้วยกัน ถามคำถามเพื่อตอบคำถามเกี่ยวกับแนวคิดนี้
6. ให้ทั้งชั้นเรียนมีส่วนร่วมในการอภิปราย: ขอความร่วมมือจากนักเรียน อภิปรายแนวคิดในชั้นเรียน โดยให้ความเข้าใจทุกระดับเข้าร่วมการสนทนาเพื่อให้แนวคิดชัดเจนขึ้น
7. ให้เวลานักเรียนฝึกฝน : ให้นักเรียนสองสามคนมาที่กระดานและลองแก้โจทย์ บทเรียน. อย่าลืมให้เวลาพวกเขามากพอที่จะประมวลผลข้อมูลใหม่ นี่เป็นเวลาที่ดีในการใช้โครงสร้างการเรียนรู้แบบร่วมมือ
8. ตรวจสอบความเข้าใจ : นี่เป็นโอกาสของคุณในการดูว่าใครได้รับและใครอาจต้องใช้เวลาแบบตัวต่อตัวมากกว่ากัน

ประโยชน์และความท้าทายของนั่งร้าน

นั่งร้านต้องใช้เวลา ความอดทน และการประเมิน. หากครูไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่านักเรียนอยู่ในจุดไหนของความเข้าใจ พวกเขาอาจไม่สามารถวางตำแหน่งนักเรียนให้ประสบความสำเร็จในการเรียนรู้แนวคิดใหม่ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อทำอย่างถูกต้อง โครงร่างจะช่วยให้นักเรียนมีความเข้าใจเชิงลึกและมีทักษะในการแก้ปัญหาที่ดีขึ้น นอกจากนี้ยังมีสภาพแวดล้อมที่สนุกสนาน มีการโต้ตอบและมีส่วนร่วมสำหรับนักเรียนในการเรียนรู้!